Zo’n leuke leeftijd – Kiley Reid (Marloes)

In de wereld waar de discussie over racisme elke dag weer opnieuw oplaait en waar Black Lives Matter meer dan ooit centraal staat, valt het boek van Kiley Reid, Zo’n leuke leeftijd, in een gespreid bedje; ook in deze roman staat antiracisme centraal. Reid beschrijft het verhaal van zakenvrouw Alix en kindermeisje Emira.

Emira past op de kinderen van Alix en Peter. Wanneer Alix op een avond in paniek Emira belt met de vraag of Emira even op de oudste dochter kan letten, doet Emira dat. Ze gaat met het dochtertje naar de winkel en wordt daar uitgemaakt voor ‘kidnapper’ – alleen omdat ze een andere kleur heeft, zo denkt men.
Na het voorval blijft Alix met een schuldgevoel achter. Hoe kan ze laten zien dat zij absoluut niets met racisme te maken wil hebben? Ze wil Emira het liefst zo dicht mogelijk bij haar hebben, zodat ze kan zien wat er gebeurt. Tegelijkertijd neemt Emira langzaam afscheid van haar baan als oppas. Ze krijgt een relatie met Kelley en is voornemens te vertrekken. Helaas blijkt alles dan íets anders te gaan dan gepland.

De plot in Zo’n leuke leeftijd doet aan alles denken aan een heerlijk chicklitverhaal, maar er is meer aan de hand. Op het eerste oog is het verhaal van Emira, een kindermeisje dat verliefd wordt op Kelley, een verhaal met een hoog chicklitkarakter. Het is bij vlagen zoetsappig, bij vlagen lijkt het of je als lezer te maken gaat krijgen met leedvermaak en het is gevuld met liefde en pijn. Het verhaal van Alix heeft ook veel kenmerken van deze zoetsappigheid. De rijke zakendame heeft eigenlijk geen tijd voor haar kinderen, huurt daarom een kindermeisje in, maar verliest tegelijkertijd de controle over haar leven. De opvoering van Kelley, de jongen in het verhaal, maakt het sommetje compleet. Hij heeft een rijke geschiedenis en die geschiedenis zorgt voor een ongemakkelijke toekomst; iets wat in menig boek aangehaald wordt. Niets is immers leuker dan een echte ‘bad guy’.

Toch probeert Reid in Zo’n leuke leeftijd een diepere laag aan te boren. Deels lijkt dit te lukken. De confrontatie waarbij Emira in de start van het verhaal te maken krijgt met politieagenten, zet de lezer aan het denken: er is meer aan de hand. Reid introduceert het thema ‘antiracisme’, iets wat ze vervolgens meerdere keren in het verhaal terug laat komen. Helaas blijft het ook bij ‘terug laten komen’. Echt tot verdieping komt Reid niet in het verhaal. Het thema sluimert door de plot, en verdwijnt daardoor net iets te vaak naar de achtergrond.

De oorzaak lijkt vooral te liggen bij de toch wel gebrekkige omschrijving van de personages – zowel Emira als Alix zijn wat eendimensionaal weergeven – en de ontwikkelingen binnen de plot. De ontwikkelingen in het verhaal lijken meer te passen bij een doorsnee chicklit dan bij een literair verhaal met thematische diepgang. Verkeerde liefdes, overwerkte zakenvrouwen en het gevoel van ontevredenheid; we kennen het van de talloze eerdere boeken.

Wordt Zo’n leuke leeftijd daarmee een slecht verhaal? Absoluut niet. Het verhaal van Reid leest heerlijk weg, bevat voldoende momenten om van te genieten en doet in alles aan als een boek voor een heerlijk avondje vrij. Wie ‘meer’ verwacht, blijft onbevredigend achter, maar voor ieder ander zal het verhaal van Kiley Reid de leeshonger kunnen stillen.