Wintertranen – Emma Anna

Na Mijn heel leven lang volgen we in dit verhaal opnieuw Lynn en Stephan, maar dit keer een jaar na de epiloog van dat boek. Hoewel ze smoorverliefd zijn op elkaar en elkaar niet meer zouden kunnen missen in hun leven, blijkt ook voor hen het huwelijk niet enkel rozengeur en maneschijn te zijn. Net als andere mensen krijgen ook zij te maken met de problemen die gepaard gaan met het leven zoals echte mensen het kennen; elkaars tekortkomingen, problemen en onzekerheden zijn slechts enkele zaken die op hun pad komen. Is hun liefde sterk genoeg om dit te overwinnen?

Al vanaf de eerste bladzijden van Mijn hele leven lang was ik fan van Lynn en Stephan en van hen als koppel natuurlijk des te meer. Ik heb toen enorm met hen meegeleefd en keek erg uit naar Wintertranen om te kijken hoe het hen één jaar later vergaat. Maar dit boek gaf me echt all the feels! Ook de negatieve!

Op de achterflap ontdekt de lezer al dat het niet perfect loopt tussen de twee hoofdpersonages, maar eenmaal je aan het lezen bent voel je dat zelfs. De stroefheid waarmee ze met elkaar omgaan staat in groot contrast met de subtiele vanzelfsprekendheid uit het vorige boek en wordt door de auteur zo goed neergezet dat je die als lezer echt voelt. En ik vond het zo erg om twee van mijn favoriete personages zo te zien vechten. Dat bezorgde me letterlijk tranen in mijn ogen.

Enerzijds vond ik het verschrikkelijk om me zo slecht te voelen bij het lezen van een boek want ik hou echt van Lynn en Stephan en wilde hen samen gelukkig zien. Het feit dat dat niet zo is bij de start van het verhaal maakte me boos en verdrietig. Dat zijn niet meteen gevoelens die ik graag oproep, zeker niet tijdens het lezen, en even dacht ik bij mezelf: ‘Jongens, waarom lees ik dit?!’. Maar omdat ik bleef hopen dat het goedkwam tussen hen, las ik uiteraard gewoon door want hun verhaal mocht zo niet eindigen.

Waar ik in het begin dus een beetje last had van de negatieve vibe, heb ik wel weer enorm genoten van de chemie tussen Lynn en Stephan. Dan ga ik nu even echt afscheid nemen…