The things we leave unfinished – Rebecca Yarros

‘The things we leave unfinished’ van Rebecca Yarros gaat over Georgia, die helemaal opnieuw moet beginnen na haar scheiding. Ze is haar huis in New York, haar vrienden en haar trots kwijt. Terug in Colorado ontmoet ze de arrogante bestsellerauteur Noah Harrison, die is gevraagd om de onvoltooide roman van haar overgrootmoeder Scarlett Stanton – een literair icoon – af te ronden. Met tegenzin gaat Georgia met hem aan het werk. Als Noah en Georgia een doos met brieven vinden, begrijpen ze waarom Scarlett het boek nooit heeft afgerond.

Ik had al immens veel goede dingen over de boeken van Rebecca Yarros gehoord waardoor ik erg nieuwsgierig was geworden naar haar emotionele feelgood. Ondertussen scoort ze natuurlijk met Fourth Wing, maar ze debuteerde met haar romans met diepere lagen waardoor ik deze eerst wilde gaan lezen.

In het begin van het verhaal had ik als lezer totaal geen klik met de personages en de gebeurtenissen. Het verhaal wisselt af tussen het verleden en nu, waardoor je enerzijds Scarlett volgt tijdens de oorlog en in het heden volg je het verhaal van Georgia. Ik had met beide personages in het begin helemaal niets omdat het lang duurt voor je hen goed leert kennen. Door het continue afwisselen tussen verleden en heden moest ik telkens schakelen naar wie wie was en dat in combinatie met de lange hoofdstukken zorgde ervoor dat ik telkens als ik bijna in een personage zat, terug moest wisselen. De hoofdstuklengte zorgt er wel voor dat de personages meer diepgang krijgen en dat was zeker nodig in het begin om de lezer bij het verhaal te houden.

Toch ben ik blij dat ik het boek niet heb weggelegd en heb doorgelezen – al heb ik op het punt gestaan om te stoppen – want eenmaal over de helft van het boek, zat ik er opeens wel volledig in. De oorlog wordt bruter, het verhaal beklijvender en ook in het heden werden Georgia en Noah boeiender om te volgen (of ik heb gewoon niks met een slow burn romance, dat kan natuurlijk ook). Yarros weet naar het einde toe heel goed hoe ze het verhaal nog tot een climax kan duwen waardoor je als lezer toch zeker een traantje moet wegpinken.

De trage opbouw van het verhaal doet The things we leave unfinished geen eer aan, maar als je kan doorzetten, ontdek je een boek dat je raakt tot in het diepste van je ziel. De lezer heeft tijd nodig om te wennen aan de personages in het verleden en het heden en die afwisseling daartussen, maar eenmaal over de helft kan je het boek niet meer wegleggen. Ik kijk uit naar meer van Rebecca Yarros – al hoop ik dat ik bij haar volgende boeken sneller in het verhaal zit.