Sleutel 17 – Marc Raabe (Marloes)

Sleutel 17; lijvig, vol en ook spannend

Wanneer op een dag het lichaam van een vrouw wordt gevonden in de Berliner Dom, komt rechercheur Tom Babylon in actie. Wanneer hij in de kerk aankomt, doet hij iets wat niemand voor mogelijk houdt. Hij betreedt de plaats delict en bekijkt het slachtoffer, nog voor er onderzoek gedaan kan worden. Hij vindt bij haar een sleutel met het getal 17 erop. Hij neemt het af en vanaf dat moment leeft hij met een groot geheim.

Het is de thriller van Marc Raabe, Sleutel 17, die op deze manier begint. Als lezer moet je in eerste instantie met een ietwat droge schrijfstijl dealen. Raabe gooit met onnodig veel details, zoals de grootte van het bed van Babylon, waardoor de kern van het verhaal uit het oog lijkt te raken. Daarbij vindt er in de eerste hoofdstukken een parade van stereotyperingen plaats. Babylon is de geijkte rechercheur met een slechte relatie en te lange werkdagen. Sita, de psychologe, gedraagt zich als een doorsnee psychologe zou doen en ook de relaties tussen bijvoorbeeld Babylon en zijn leidinggevende zijn weergeven op overbekende wijze.

Wanneer Babylon – geheel verwacht – van de zaak gehaald dreigt te worden, wordt het verhaal langzaam interessanter. Het blijkt dat Tom een onverwerkt verleden heeft, waarin hij zijn zusje verloor. Ervan overtuigd dat ze nog in leven is, maakt hij van elk vrij moment in zijn leven gebruik om uit te kijken naar haar zusje. Raabe beschrijft passages uit de geschiedenis waarin duidelijk wordt wat er in het verleden met Tom en zijn zusje gebeurd is. Als lezer kom je er achter dat de sleutel niet een op zichzelf staand element in het verhaal is en langzaam dringt het verhaal zich van af dat moment aan je op. De passages over Klara Winter, vanuit een stagiaire in een psychiatrische kliniek, zijn boeiend. Ze zijn vaag, bevatten veel vragen en weinig antwoorden en roepen erom overdacht te worden.

Helaas gooit de verhaalweergave lange tijd roet in het eten. Hoewel het verhaal zelf, zo blijkt na een aantal hoofdstukken, goed in elkaar zit en zeker interessant is, weet Raabe met zijn manier van vertellen alle open deuren dicht te slaan. Als lezer hoef je zelf amper te zoeken of na te denken; alles wordt verteld of opgelost, nog voor je zelf eerst bent gaan zoeken. Op die manier krijg je een gelaten houding; iets wat het beleven van het verhaal niet ten goede komt.

Halverwege het boek lijkt Raabe het motorisch moment te pakken te hebben. Er komen meer sleutels in het spel en het verhaaltempo neemt toe. Ondanks het feit dat er ook dan nog te veel elementen zijn (zoals het verleden van de psychologe) die als too much bestempeld kunnen worden, wordt het boek als geheel interessanter. Als lezer groei je langzaam mee met Babylon en ga je zelf op zoek naar de oplossing. De grofweg drie verhaallijnen (de lijn van de dode vrouw, de lijn van de verdwenen zus en de lijn van Klara) kruipen langzaam naar elkaar toe en op dat moment laat Raabe zien waar hij toe in staat is: spanning opbouwen.

Het is misschien maar goed dat Sleutel 17 een lijvig boek is. Raabe nam een lange aanloop, maar krijgt het uiteindelijk toch voor elkaar te boeien en te verrassen. Het biedt perspectief voor het tweede deel.