Niemand houdt van november – Antonia Michaelis (Marloes)

Iemand houdt wel van November!

Lieve November,
Lieve Lucy,
Lieve Amber,

‘Ten eerste: heeft het zin te blijven leven? En ten tweede: heeft het zin in je eentje je verjaardag te vieren?’ Vrijwel direct heeft de lezer door dat jouw leven niet gemakkelijk is verlopen, tot nu toe. Je bent inmiddels zeventien, maar vanaf je zesde stond je er alleen voor. Je ouders verlieten je plotseling en nadat je een paar dagen alleen in huis verbleef, vertrok je ook, samen met je kat. Op je zeventiende verlaat je het huis waar je woont en ga je samen met je kat op zoek naar je ouders. Je hebt slechts één aanknopingspunt: café Bottled. Daar begint de zoektocht die menig maanden zal duren en die wordt beschreven door Antonia Michaelis in Niemand houdt van november.

 Vervolgens ontstaat een zeer bijzonder verhaal dat voor bijna iedere lezer zeer indrukwekkend zal zijn. Je werkt bij Katja in het café, maar tegelijkertijd ontmoet je allerlei mannen die informatie hebben over je ouders en krijg je te maken met dreigementen: ‘De dag dat je je ouders vindt, zal je laatste zijn’. Als lezer kun je niet anders dan aanzien hoe mensen misbruik van je maken en hoe jij je leven op toch wel onwenselijke manier vorm gaat geven. Het is dan ook meer dan begrijpelijk dat je drie karakters aanneemt, om zo alle leed te kunnen verdragen. Lucy neemt het over als Amber uitvalt en November heeft op haar beurt een belangrijke rol. Ondanks het feit dat dit het verloop van het verhaal wat lastiger te begrijpen maakt, geeft het meerwaarde aan het verhaal. Als lezer kun je eindelijk een beetje begrijpen hoe jij je moet voelen.

Bijzonder daarbij is ook dat je de kat een menselijke stem geeft. Hij is je geweten, je adviseur en ook je geheugen. Tegelijkertijd is hij ook je steun en toeverlaat en kun je bij hem vluchten. Je voelt de band tussen jullie en beseft maar al te goed hoe belangrijk de kat is voor jou.

De manier waarop je je verhaal aan ons vertelt is al even indrukwekkend. Michaelis hanteert prachtige symbolen, zoals de maand november (‘grijs maar ook helder’), en regelmatig beschrijft ze je verhaal met prachtige zinnen: ‘Amber trok door de stad. Dreef door de dag als een blad. Op zoek naar een glanzend blauw wateroppervlak, een zonovergoten oever die haar wenkte’. Tot slot start elk hoofdstuk uit je zoektocht met gedichten die misschien nog wel meer zeggen dan elk woord in het eigenlijke verhaal:
‘En dan zijn er dagen die van zijde zijn,
ze tuimelen voorbij en stralen,
ze dansen in het prachtige witgouden kleed
dat over de vochtige bladeren ligt.
Ze zijn gewichtloos zwevend geboren
en komen om me te roepen,
er hangen kwastjes aan hun oren
en klokjes aan al hun schaatsijzers.
Maar stil! Je mag van zulke dagen
tegen niemand iets zeggen.’

Behalve het feit dat je veel over jezelf aan ons vertelt, Amber, laat je ook veel van jezelf zien. Je gedachten, handelingen en gevoelens beschrijf je zo uitgebreid dat je voor iedereen bijzonder wordt. Je bent meer dan een meisje van papier. Soms lijkt het net of je bij ons in de straat zou kunnen wonen.

Doordat we zo goed met je mee kunnen leven, maakt je verhaal heel veel indruk. Vooral tegen het einde van het boek, wanneer de situatie nijpend lijkt te worden, zuig je de lezer mee in het drama dat zich afspeelt, mede door de gedetailleerdheid waarmee Michaelis jouw verhaal op dat moment vormgeeft.

Jouw verhaal, Amber, maakt de wereld een beetje anders. Het is verdrietig, indrukwekkend, schokkend en tegelijkertijd prachtig vormgegeven. Je veroorzaakt tegenstrijdige gevoelens bij de lezer: we kunnen je niet begrijpen en ook weer wel. Misschien is dat wel precies wat je wilde, is het niet? Mij heb je in ieder geval geraakt.

Liefs,

Van mij.