Mijn maanlicht – Dele Aladin

Mijn Maanlicht is een gedichtenbundeltrilogie en bestaat uit drie delen: Mijn Maanlicht, Haar Zonlicht en Ons Sterrenzicht. Deze delen hebben een aantal overkoepelde thema’s, waaronder bijvoorbeeld discriminatie en racisme, maar behandelen elk ook een eigen deel uit het leven van Dele Aladin. Het merendeel van de teksten binnen de bundels zijn gedichten, maar af en toe vindt de lezer ook een stuk non-fictie terug. Om een idee te krijgen van de stijl van Dele Aladin volgen hieronder, naast de recensie, de prologen van de drie bundels.

Proloog van Mijn Maanlicht: ZILVERE SLEUTEL
In je handen heb je een open boek gecreëerd door een gesloten persoon. Bij deze geef ik je de zilveren sleutel voor de sluizen van mijn zielstromen. Krachtig kronkelend op zoek naar de Zee.
Eerstvolgend lees je een groep gedichten die komen uit een ECLIPS: Een totale verduistering. Geen licht, geen visie, geen vooruitzicht, geen geluk, geen hoop. Maar het is slechts één van de drie onderdelen van mijn zoektocht naar de Zee. Na ECLIPS volgt SOLAR: Nieuwe lichtbundels stromen in mijn rivier. Een onontbeerlijke zonsopgang. Ten slotte stijgt LUNAR: De weerkaatsing van de zonnestralen, het vertrouwen zonder te tasten, de erkenning van mijn dualiteit, de Zee der Vrijheid nabij. Maar bovenal; de acceptatie van mijn Maanlicht.

Het eerste gedeelte van dit eerste deel (Eclips) is redelijk donker, maar er heerst geen gevoel van totale duisternis door de nuance die Dele Aladin brengt in zijn werk. De gedichten zijn relatief toegankelijk dankzij het gebruik van (bijna) volzinnen en de lezer voelt de realiteit, de echtheid van de gebeurtenissen. Dat gevoel maakt dat je in het hoofd van de auteur kan kruipen en een zeer persoonlijke inkijk krijgt in zijn leven. Solar (deel twee van de eerste bundel) is iets hoopgevender en dat kenmerkt zich door een auteur die in zijn poëzie terug mogelijkheden ziet. Door deze lichtere toon verliezen de gedichten wel af en toe de aandacht van de lezer. Ze zijn minder pakkend en toegankelijk. De gedichten die de lezer wel nog sterk bij het verhaal houden, zijn die rond het thema discriminatie en zwart zijn: de auteur zoekt heel hard naar wie hij is en wat het betekent om zwart te zijn. Mijn ultieme favoriete gedicht is zonder twijfel Cupido. In het derde deel, Lunar, behoudt Dele Aladin de luchtigere toon en richt hij zich tot herkenbaardere thema’s zoals zelfacceptatie en liefde. Het niveau in dit deel is afwisselend; een paar zeer sterke, pakkende gedichten worden afgewisseld door poëzie die de lezer koud laat. De epiloog is een absolute meerwaarde en biedt de lezer een kader om de gedichten in te plaatsen en beter te doen begrijpen.

“Ik zal altijd een sneeuwleeuw met zwarte manen en zwart maanlicht zijn, maar dat betekent niet dat ik hoef te bijten als zebra’s mijn territorium betreden.”

Wat na slechts enkele gedichten al blijkt, is dat dit geen bundel is om in één keer achteloos uit te lezen. Poëzie verdient tijd om door te dringen en te rijpen en dat geldt zeker voor de bijzondere gedachtenkronkels van Dele Aladin.

Proloog van Haar Zonlicht: HET VERVOLG VAN DE VERLOREN PRINS
In je handen vind je het vervolg van het verhaal van een verloren prins op zoek naar de Zee. In Mijn Maanlicht las je hoe hij hopeloos door een ECLIPS manoeuvreerde en uiteindelijk aan de andere kant een onontbeerlijke zonsopgang vond, waar SOLAR hem zegende met krachtige lichtbundels van een onbekende bron. Vervolgens leerde hij het zichzelf aan deze stralen te weerkaatsen en zijn gloednieuwe gave te accepteren: De geboorte van Mijn Maanlicht.
In Haar Zonlicht vervolgt Dele ∆LADIN zijn zoektocht naar de Zee der Vrijheid. In SCHADUW ZONDER HAAR LICHT zet hij met zijn recentelijk vergaarde acceptatie van zijn maanlicht zijn reis voort. In deze nieuwe (licht)bundel vaart hij op tranen van oud verdriet in de hoop van het vinden van een thuis, verwerkt hij zijn pijn met een prachtige prinses en laat hij haar zonlicht weer stralen.
In LICHT ZONDER HAAR SCHADUW reflecteert ∆LADIN wederom de vigoureuze vlammen van haar zon, dit keer een stuk minder naïef en trouwhartig. Afgezien daarvan is hij nogmaals tevreden met zijn nieuwe maneschijn. Het geeft hem positieve belichting en beter zicht en vertrouwen tijdens het varen in de nacht. Maar de allerbelangrijkste les die hij leert is dat het niet uitmaakt hoeveel prinsessen hem verlijden naar HAAR ZONLICHT. Hij zal eerst moeten varen op tranen van nieuw geluk, en zij zal ervoor moeten zorgen dat ze zonder mij haar wond dicht.

In het eerste deel van de tweede bundel (Schaduw zonder haar licht) ligt het niveau beduidend hoger. Sterke gedichten en duidelijke thema’s die lezers zullen herkennen (bijvoorbeeld identiteit en zelfliefde) houden de aandacht van de lezer beter bij de kern van de boodschap. In het tweede deel (Licht zonder haar schaduw) is de algemene trend weer afwisselender. Dele Aladin zoekt nog duidelijk naar zijn stem en zijn manier van het brengen van zijn verhaal. Sommige gedichten zijn te abstract in vergelijking met de algemene lijn die hij doortrekt over de verschillende bundels heen. Wat natuurlijk niet per se negatief hoeft te zijn. Er valt namelijk nog heel wat te leren!

Proloog van Ons Sterrenzicht: Zwarte Merries & Grote Beren
In je handen vind je het concluderende verhaal van een trilogie over een verloren prins die zijn zoektocht naar de Zee der Vrijheid voortzet.
In Mijn Maanlicht ontsnapte hij een donkere boot tijdens de ECLIPS, gaf SOLAR hem zonnestralen om op te varen en leerde LUNAR hem zijn eigen licht te accepteren.
De verloren prins vervolgde zijn avontuur in Haar Zonlicht, waarin hij op zijn nieuwe vloot vaart op tranen van oud verdriet. De prins ontmoet een prachtige prinses genaamd Demi. Ze blijken vergelijkbare wonden te hebben die ze samenhecht en ze varen een tijdje op elkaars tranen van verdriet.
Wederom wisselde dit zich af met het reflecteren van haar zonlicht en het vertrouwen op haar zonzicht, maar hij zal eerst moeten varen op tranen van nieuw geluk en zij zal ervoor moeten zorgen dat ze zonder hem haar wond dicht.
In dit derde en laatste deel van zijn reis kiest hij ervoor alleen verder te varen, zijn visie onophoudend op de Zee der Vrijheid in het Zuiden gericht.
Nu dat de verloren prins Zijn Maanlicht en Haar Zonlicht heeft kwijtgespeeld, zal hij de sterren aan Hun Hemel moeten gebruiken voor navigatie.
In GEEN ZICHT ZONDER DE STERREN lees je hoe hij opnieuw zoekende is naar zijn zicht, terwijl hij op zijn zwarte watermerries rijdt in de nacht. Ze wijzen hem samen met de sterren de weg naar de Zee, hij ziet zijn reflectie in hun vacht.
In GEEN STERREN ZONDER ONS LICHT worden langzaam maar zeker de merries zijn vrienden en de sterren zijn familie. Ze herinneren hem wie hij is, waar hij voor staat, waar hij vandaan komt en waar hij heengaat. Verder realiseert hij zich dat Zijn Maanlicht nooit een reflectie was van Haar Zonlicht, maar van zichzelf.
Maar de allerbelangrijkste les die hij leert is dat hij de sterren nooit nodig had om hem de weg te wijzen. De nachtmerries wezen de weg naar zijn dromen en de energiebronnen van Zijn Maanlicht zijn voor eeuwig veel wijzer.

Geen zicht zonder de sterren bevat enkele mooie gedichten, waarvan Misschien wordt het tijd, over het accepteren van elkaar, zonder twijfel mijn favoriet is. Het thema is actueler dan ooit en zo mooi gevat op papier. Over het algemeen is de bundeling van deze drie delen misschien net iets te veel voor de lezer. Je merkt dat de auteur nog zoekt naar zijn stem en daarbij wisselt het niveau van de gedichten nog sterk. Hierdoor is het best zwaar werk om de drie bundels na elkaar te verwerken en zou het behapbaarder zijn om de bundels anders uit te werken of in te delen.

Wat daarentegen absoluut niet verloren mag gaan, is de innerlijke strijd van de auteur die zo goed wordt neergepend. Het gevangenzitten tussen twee werelden, het vechten voor een eerlijk leven en het zoeken naar wie je bent zijn thema’s die voor iedereen, op zijn eigen manier weliswaar, herkenbaar zullen zijn. Hierdoor kruipt de lezer in het hoofd van de auteur en voelt hij zich begrepen. Het is bijzonder knap dat Dele Aladin zichzelf zo bloot durft te geven en zich zo kwetsbaar durft op te stellen naar zijn lezers toe.