Pak die bal, Teckel Tom! – Bette Westera (Marloes)

Maandag met meer dan letters: Pas op voor Teckel Tom!

 In de leeswereld domineren de boeken. Kinderboeken, Young Adultboeken, thrillers, romans, detectives, science fiction, oorlogsboeken; iedereen heeft er vast wel een paar thuis liggen. Boeken vol letters, hoofdstukken en delen. Echter, de leeswereld kent ook een andere kant. De boeken waarin tekst en beeld gecombineerd worden. Maandag met meer dan letters staat in het teken van deze boeken: graphic novels, geïllustreerde dichtbundels, prentenboeken en meer! Vandaag: Pak die bal, Teckel Tom!

Wie het prentenboek van Teckel Tom in handen heeft, wordt gelijk vrolijk. Het enthousiaste hondje kijkt je nieuwsgierig, ondeugend en eigenwijs aan vanaf de kleurrijke kaft. Het verhaal, geschreven door Bette Westera en geïllustreerd door Noëlle Smit, belooft dan ook veel goeds.

Het verhaal gaat over Teckel Tom (bekend van het eerdere Hallo Teckel Tom!). Al snel blijkt hij inderdaad de eigenwijze hond in het verhaal te zijn. Papa Pablo heeft een bal voor Teckel Tom gekocht en hij gooit hem weg, zodat Teckel Tom kan leren apporteren. Teckel Tom wil de bal echter niet halen, tenzij Saar het hem lief vraagt. Papa Pablo bedenkt dat ze met z’n drietjes naar het park kunnen, om daar vaker en veiliger te leren apporteren. Helaas voor papa Pablo gaat het daar helemaal mis.

Pak die bal, Teckel Tom! bevat heel veel grote en kleine dingen die het boek bijzonder maken. Allereerst is daar natuurlijk het verhaal dat bij veel jonge kinderen in de smaak zal vallen. Er is natuurlijk niets leuker dan een eigenwijze hond in de hoofdrol, waardoor de mensen zeer gekke sprongen moeten maken: ‘We hebben papa Pablo leren apporteren’. Westera voegt daar nog een beetje ‘poep en pies’ ( zo geliefd bij jonge kinderen) aan toe en maakt gebruik van de kinderversie van leedvermaak. Op die manier ontstaat een verhaal waar je als volwassene zelfs om moet glimlachen. Mooi om op te merken is daarbij het feit dat Westera Saar twee papa’s geeft, papa Pablo en papa Pim, en dat dit nauwelijks opvalt in het verhaal.

De belangrijkste rol in het verhaal is weggelegd voor Teckel Tom. Zijn eigenwijze en vrolijke verschijning maakt het verhaal – zeker voor kinderen – erg aantrekkelijk. Westera slaagt erin de hond een echte rol in het verhaal te geven, door hem ook het nodige te laten zeggen en denken. Bovendien doet ze geregeld een beroep op het middel ‘humor’. Vooral Saar en Teckel Tom zorgen voor de vrolijke noot in het verhaal, en de saaie volwassene moet het ontgelden.

Ook op het gebied van de illustraties valt Pak die bal, Teckel Tom! in de smaak. Allereerst valt natuurlijk de vrolijke weergave van het hondje op, maar ook de rest van de tekeningen zijn de moeite van het benoemen waard. Smit maakt gebruik van heldere kleuren en wisselt paginavullende tekeningen af met losse kleine tekeningetjes naast de tekst. Op deze manier ontstaat een speels geheel waarbij de combinatie tekst en tekening in balans lijkt te zijn: voor de ouders voldoende voorleeshouvast en voor de kinderen veel te zien. Heel veel. Helaas lijkt er minder aandacht te zijn voor de gezichtsuitdrukkingen van de personages (en dieren) in het verhaal, in tegenstelling tot zo af en toe in de tekst: “Daar is Saar. Ze kijkt verbaasd naar Papa Pablo.”

Toch slaagt Pak die bal, Teckel Tom! De aard lijkt te liggen in het grappige verhaal, dat bij vlagen iets wegheeft van boeken over bijvoorbeeld Floddertje, en de eigenwijsheid van Teckel Tom. Want zeg nou zelf: een teckel hoort toch gewoon een beetje zijn eigen gang te gaan? Wat is er nou leuker dan zoiets van een afstandje bekijken en beluisteren?