Leentje buitenbeentje – Kiek Manasse (Emy)

Gevoelig, grappig en een leerzaam verhaal.

Leen is een stil meisje. Althans aan de buitenkant, maar in haar hoofd is het totaal niet stil. In haar hoofd praat ze met haar konijnen. Dan gebeurt er iets wat Leen niet had verwacht. Haar moeder moet naar het ziekenhuis, omdat ze ongelukkig is. Leen mag bij opa en oma blijven totdat haar moeder weer terug komt! In Leentje buitenbeentje laat Kiek Manasse zien wat voor indruk zo’n situatie op Leen maakt.

Leen is nog een jong meisje en het verhaal wordt vanuit haar ogen geschreven. Sommige situaties vanuit het leven van volwassenen is lastig uit te leggen aan jonge kinderen. Manasse heeft dit wel geprobeerd en dit is goed gegaan. In het verhaal van Leen gaat haar moeder naar een ziekenhuis, omdat ze ongelukkig is. Manesse legt de situatie als volgt aan uit de lezer: Mama gaat weg om terug te komen. Ze is ziek. De stofjes die een lach in haar ogen toverden, werden steeds kleiner. Het lampje in haar hoofd is stuk. Het maakt donker. En te veel donker maakt verdrietig. En te veel verdriet maakt ongelukkig. Maar er zijn manieren om het licht te maken. Dit is een prachtige manier om zo’n situatie uit te kunnen leggen aan kinderen. Een moeder is ongelukkig en moet naar een ziekenhuis om weer gelukkig te kunnen worden.

Kiek Manasse heeft veel gevoel in het verhaal gebracht. Bij alles wat Leen meemaakt kom je achter het gevoel wat ze bij deze gebeurtenis heeft. Dit is te danken aan de manier waarop Manasse het verhaal heeft geschreven. Ik kijk naar opa, die tegenover me zit. Ik wil hem vertellen wat ik voel. Wat ik bedoel. Ik weet niet hoe. Zou hij het merken? Je kunt ook op andere manieren praten. Ogen kunnen iets zeggen zonder dat er een woord aan te pas komt. Een lichaam kan ook veel vertellen. Opa ziet me en geeft me een knipoog. Zo een die volgens mij betekent dat hij me begrijpt. Kijk, soms zijn woorden helemaal niet nodig. Bij deze situatie ontdekt Leen dat haar opa haar begrijpt zonder dat ze hoeft te praten. Dit geeft haar een fijn gevoel. Het is mooi dat Manasse het gevoel van Leen toegevoegd heeft aan het verhaal. Dat maakt de gebeurtenissen nog indrukwekkender dan dat ze al waren.

Voor de illustraties is Chris Vosters gevraagd. Wat zijn zijn tekeningen van een grote toegevoegde waarde voor het verhaal! Prachtig hoe zijn illustraties een verhaal kunnen ondersteunen. Het verhaal wordt soms op een grappige manier geschreven door Kiek Manasse, maar de illustraties van Vosters zijn hiervoor van groot belang. Aan het einde van het verhaal oefent de moeder weer met uitstapjes. Daarover moeten afspraken gemaakt worden met de verpleger. ´Geen gesleep met het kind,´ dat heb ik mama en de hoofdverpleger horen zeggen. Gesleep, denk ik. Ik stel me voor hoe ze me aan mijn haren zouden trekken. Van opa en oma naar het ziekenhuis, naar school en weer terug. Hier wordt het verhaal al grappiger, maar de illustratie past er ook perfect bij. Daarop is namelijk te zien hoe de moeder Leen over de weg trekt, uiteraard aan haar haar.

Kinderen van 6 jaar hebben over het algemeen een korte aandachtsboog. Kiek Manasse speelt hier, met Leentje buitenbeentje, op een goede manier op in. Hij maakt gebruik van meerdere korte verhaaltjes van de gebeurtenissen die Leen meemaakt. Hierdoor kun je het verhaal makkelijker onderbreken, wanneer je aan het voorlezen bent. Voor een kind is het dan ook makkelijker om de aandacht erbij te houden. Heel goed dat hij hieraan heeft gedacht!