Labyrint – Inge Verbruggen

Wanneer op school een filmavond wordt georganiseerd, kan de pret niet op. Alle leerlingen kijken uit naar een avond vol plezier, al zijn er wel twee leerkrachten aanwezig die de sfeer een beetje temperen. Maar tijdens de film blijft het beeld plots haperen en verschijnt er een vreemde boodschap op het scherm: Truth and dare. De leerlingen denken in eerste instantie dat het om een grapje én spelfout gaat want iedereen weet dat er eigenlijk or hoort te staan, maar wanneer blijkt dat alle deuren van de school op slot zijn en ze het gebouw niet kunnen verlaten, is het al snel duidelijk dat het absoluut geen grap is, maar een regelrechte nachtmerrie.

Het concept van Labyrint is gebaseerd op een escape room, een populair spel waarbij een groepje mensen wordt opgelosten in een ruimte en raadsels moet oplossen om terug naar buiten te kunnen. De uitwerking is leuk, maar mist hier en daar die finale touch en voelt soms erg rommelig aan, waardoor het net niet helemaal goed tot zijn recht komt.

Om te beginnen zijn er veel te veel vertelperspectieven in het verhaal. Dat maakt het voor de lezer vanaf bladzijde één moeilijk om in het verhaal te komen en het verhaal te volgen. De personages verschillen ook niet allemaal sterk genoeg van elkaar waardoor het eigenlijk bijna het hele boek lang moeilijk blijft om ze te onderscheiden. Dit vraagt best veel aandacht en energie, waardoor de concentratie voor de rest van het verhaal af en toe vermindert. Een aantal personages minder had kunnen maken dat het verhaal boeiender was en iets minder langdradig aanvoelde omdat de herhaling zou wegvallen.

Verbruggen heeft wel een heel vlotte pen, waardoor het verhaal ondanks de verwarring heel vlot wegleest en je het boek snel hebt uitgelezen. Gelukkig is het verhaal ook wel spannend, zeker naar het einde toe en ben je als lezer benieuwd naar de afloop van het verhaal. Ook de vragen wie en waarom blijven door je hoofd spoken waardoor je ondanks de rommeligheid wel verder wil lezen. Toch zorgde dat er niet voor dat ik het boek met veel voldoening kon dichtslaan, want het einde voelde voor mij opnieuw heel rommelig aan. Op zich is het leuk als je na het dichtslaan van het boek nog bezig blijft met het verhaal, als het je niet loslaat, maar in dat geval gebeurde dat vooral omdat niet alle puzzelstukjes op hun plek waren gevallen.

Voor lezers die houden van een niet al te ingewikkelde thriller die is gebaseerd op escape rooms is dit misschien een leuk boek, maar de hoeveelheid aan personages en vertelstemmen in combinatie met het ietwat rommelige einde zorgen voor een gevoel ‘net niet’. Desondanks ben ik benieuwd naar ander werk van deze auteur want haar schrijfstijl toont aan dat ze zeker overweg kan met haar pen (of toetsenbord!).