Kom je spelen? – M.J. Arlidge

De stad Chicago wordt opgeschrikt als de lichamen van twee jonge twintigers hevig verminkt worden teruggevonden. De politie vreest meteen dat dit het werk is van een seriemoordenaar en zet alles op alles om hem te vinden. Helaas lopen ze al snel vast. De dader is erg zorgvuldig te werk gegaan zonder sporen achter te laten. Maar dan duikt de bijzondere Cassie op. Zij lijkt de enige link die de politie heeft tussen de twee vermoorde slachtoffers. Alleen is er iets vreemds met Cassie aan de hand. Wanneer Adam Brandt haar voor de eerste keer ontmoet, knoopt ze een sjaal voor haar ogen en steekt dwars door het drukke verkeer blindelings de straat over. Na afloop vraagt Brandt hoe ze wist dat ze niet zou verongelukken. Cassie zegt: ‘Omdat jij mij zal doden.’

Kom je spelen? is de eerste standalone die Arlidge schreef buiten zijn succesvolle Helen Grace-serie, waarvan Iene Miene Mutte het eerste deel is. Ik moet toegeven dat ik nog geen enkel boek uit de reeks las, wat ervoor zorgde dat ik blanco kon beginnen aan dit boek. Maar door de vele lovende kritieken op het werk van Arlidge lagen mijn verwachtingen toch hoog.

Kenmerkend aan Kom je spelen? is de ietwat ruwe vertelstijl van Arlidge. In dit boek deinst hij niet terug voor gruwelijke verminkingen en vloeit het bloed rijkelijk. Gelukkig biedt personage Cassie wat tegengewicht. Haar paranormale gave, waarmee ze lijkt te kunnen voorspellen wie het volgende slachtoffer zal zijn, is boeiend en niet al te aanwezig waardoor de geloofwaardigheid wat dat betreft hoog blijft. Het neemt geen te prominente rol in.

Dankzij de vlotte schrijfstijl en de korte hoofdstukken leest het verhaal vlot weg en zijn de net iets meer dan 500 pagina’s toch behapbaar. Wat vooral naar het einde toe steeds meer ontbreekt is het psychologische profiel omtrent de dader, die de lezer amper leert kennen. Hierdoor missen de laatste pagina’s het gevoel van de ultieme ontknoping en blijft de lezer een beetje op zijn honger zitten. Ook verliest Arlidge met een aantal opeenstapelende gebeurtenissen naar het einde toe steeds meer en meer het gevoel voor realisme waardoor de geloofwaardigheid verdwijnt. Een tiener die keer op keer een heleboel agenten te slim af is, is leuk voor even, maar het lijkt me bijzonder sterk dat ze dat blijft volhouden.

Kom je spelen? kent boeiende personages en een wervelende start. Dankzij de vlotte vertelstijl en korte hoofdstukken vlieg je door het verhaal heen. Helaas verliest het verhaal de lezer naar het einde toe door een opeenstapeling van onrealistische gebeurtenissen en een beperkt profiel van de dader. Hierdoor blijft de lezer na het dichtslaan van het boek toch een beetje op zijn honger zitten.