Elke seconde telt – Sophie McKenzie (Marloes)
Tegenvallend slotakkoord
Na het geslaagde 1 seconde gaat het verhaal over Charlie en Nat verder. In Elke seconde telt moet het tweetal onderduiken. Vanuit zijn nieuwe positie, als gezochte misdadiger, probeert het duo opnieuw de slechteriken te stoppen. Het is de taak van Sophie McKenzie de lezer tot de laatste minuut in spanning te houden.
Een kort resume aan het begin van het boek moet de lezer helpen: Charlie en Nat hebben per ongeluk meegewerkt aan een ontvoering en een terroristische aanslag. Bovendien heeft Charlie gehoord dat haar vader nog leeft en hoort bij ‘de slechteriken’. Ze vluchten en proberen vanuit geheime locaties te helpen met het ‘verwijderen’ van de echte terrorist: Roman Riley. Om te kunnen slagen zoekt het tweetal opnieuw de confrontatie. Charlie probeert als infiltrant aan de slag te gaan voor Roman en Nat strijdt vanaf de andere kant.
Met een vervolgens zeer actievol plot probeert McKenzie de lezer mee te nemen in het verhaal van Charlie en Nat. Je kunt vrijwel geen pagina omslaan zonder geconfronteerd te worden met een nieuwe plotwending of een verrassende gebeurtenis. Op dit punt scoort McKenzie dan ook. Elke seconde telt bevat bovendien, net als 1 seconde of menig andere thriller, het welbekende spel tussen goed en kwaad. In het eerste deel heeft McKenzie de relaties op scherp gezet. Charlie en Nat, maar ook de lezers, weten niet meer wie wel of niet te vertrouwen is. Deze constructie maakt vrij baan naar het doel in Elke seconde telt; McKenzie kan naar hartenlust personages betrouwbaar of onbetrouwbaar maken en niemand weet nog wie je wel of niet kunt vertrouwen.
En dat lijkt te werken. Als lezer werp je een soort ‘vertrouw niemand’-scherm op en kijk je sceptisch naar elk bondje dat ontstaat. Met een continu gevoel van wantrouwen wandel je door het verhaal en wacht je af wat er staat te komen.
Helaas bevat de plot een overkill aan liefdesperikelen. Waar 1 seconde aantrekkelijk leek door de prille liefde tussen Charlie en Nat, ligt er in Elke seconde telt wel erg veel nadruk op deze liefde. Charlie en Nat zijn nu een stelletje en dit lijkt gepaard te gaan met de nodige jaloezie, een veelvuldig gebruikt middel in romans. Helaas past dit niet helemaal bij de rest van het verhaal en zo ontstaan onrealistische gebeurtenissen, getuige het feit dat Charlie en Nat in het heetst van de strijd opereren en Nat zich druk gaat maken over het feit dat Charlie zwemt met een knappe jongen.
Bovendien zorgt ook de notatie van het verhaal hier en daar voor problemen. Hoewel het verhaal op de juiste momenten afgewisseld wordt met dialogen en gedachtegangen, waardoor zeker een dynamisch geheel ontstaat, wil McKenzie te vaak te veel vertellen: ‘Hij stak zijn hand in de tas bij zijn voeten en gaf me een doos met een gloednieuwe, verzegelde prepaid telefoon. Ik zag meteen aan het merk dat het er een van de beste kwaliteit was.’ Op deze manier slaat ze elke open plek dicht en laat ze weinig ruimte over voor de fantasie van de lezer.
Elke seconde telt is het zwakkere zusje van 1 seconde. Het hoge tempo in het verhaal, met daarbij af en toe de overkill aan gebeurtenissen lijkt een kwestie van ‘ik kan niet kiezen, dan alles maar’-politiek van McKenzie. De liefdesperikelen zijn hier en daar overbodig, alsmede de talloze zinnen met te veel informatie. Helaas voegt McKenzie daar nog een ‘…. Zoveel tijd later’-hoofdstuk aan toe. Daarmee gooit ze de laatste open deuren dicht en dooft ze de laatste vlammetjes. Blijkbaar moet alles wijken voor een ‘happy end’. Zelfs de fantasie van de lezer.
