De torens van Beiroet – Paul Verrept

De torens van Beiroet is een bijzonder prentenboek over opgroeien, vriendschap, verzet en het zoeken naar geluk. Auteur Verrept schreef deze tekst voor het theater en dat komt gedurende het hele verhaal duidelijk naar voren.

Nabila is een jong meisje dat in de grootstad haar eigen weg probeert te zoeken om zo haar saaie leven op het platteland te ontvluchten. Ze maakt kennis met andere kinderen en leert er ook wat vriendschap en liefde zijn. Maar dan ontdekt ze ook dat de wereld helemaal niet zo mooi is als ze dacht. Er is namelijk een handjevol mensen dat beslist over het leven van alle anderen.

De torens van Beiroet is een boek met vele lagen, thema’s en boodschappen. In eerste instantie wordt de lezer overrompeld door de donkere kleuren die het boek uitstraalt, zowel van de kaft als van de illustraties binnenin. Hierdoor zakt het verhaal meteen wat weg in een negatieve sfeer, hoewel het boek helemaal niet met die gevoelens start. Dat zorgt ervoor dat er vanaf de start een soort tegengewicht wordt geboden en het verhaal in balans begint.

Toch wordt het onderweg wat lastig. Je ziet dit verhaal absoluut op de planken tot leven komen, maar bepaalde elementen missen toch in het boek om dit gevoel ook te creëren tijdens het lezen. Het verhaal blijft op een zekere afstand van de lezer staan omdat het hoofdpersonage oppervlakkig blijft. Dat lijkt te beteren wanneer Nabila in de stad kennismaakt met de begrippen vriendschap en liefde, maar door het ietwat brute en snelle einde, mis je als het ware een mooi afgesloten einde aan dit verhaal. Hierdoor blijft het boek een beetje rondzweven, maar krijgt de lezer nooit echt hoogte van het hele gebeuren.

Nochtans ben ik ervan overtuigd dat de boodschappen die in het verhaal zijn verwerkt op een mooie manier tot uiting komen in de combinatie van woorden en illustraties. Ook het opgroeien van Nabila wordt mooi in de verf gezet door haar kinderlijke onwetendheid en haar verbazing wanneer ze beseft dat enkelen het lot van velen in handen hebben. Dat is zeker een grote troef van dit prentenboek, hoewel er naar mijn gevoel meer in zat.

Verrept bewees eerder al dat hij een zeer sterk auteur is en dat is op sommige momenten ook in dit boek voelbaar, maar als lezer mis je toch iets. Nochtans voel je tijdens het lezen het verhaal tot leven komen en zie je het voor je in het theater, maar de net iets te vage bodems zorgen voor een afstand tussen de lezer en het verhaal. Desalniettemin denk ik dat dit boek bij veel kinderen zal aanslaan.