De meisjesmagneet – Jackie van Laren (Marloes)

Een rockster met een klein hartje

 Het standaardbeeld van een rockster is bekend, toch? Ruig uiterlijk, niet vies van een dosis drugs, eveneens niet vies van een enorme portie seks en zeker niet passend in het beeld van de doorsnee student. Jackie van Laren gaat met dit beeld aan de haal in De meisjesmagneet. In de heerlijke feelgoodroman beschrijft ze het leven van Reinout (Nout); de jonge student Nederlands.

Op z’n eerste dag als uitwonend student Nederlands klopt Reinout aan bij zijn buurvrouw ‘Ratter’. Hij wordt geconfronteerd met een voor hem nieuw tafereel: een wereld van seks, drugs en ruige muziek. Ratters vriend Cat is de zanger van een opkomende band, met bandleden Necro en Emo. Het contact blijft niet bij een eenmalige ontmoeting. Al snel zoekt Ratter Reinout vaker op en beginnen ze wat voor elkaar te voelen. Een relatie, meer dan alleen heel veel seks, is echter niet mogelijk, want Cat eist alle aandacht op. Wel brengt het Reinout bij de band Vinculum. Als Cat meerdere keren uitvalt, neemt Reinout zijn plek in als zanger. Langzaam maar zeker wandelt hij de wereld van seks, drugs en Rock&Roll binnen.

De meisjesmagneet treedt op meerdere vlakken buiten de lijntjes van een échte feelgoodroman. Met een ronduit bizarre beginsituatie drukt van Laren de lezer bijvoorbeeld direct met de neus op de feiten. De wereld waarin Reinout zich gaat bevinden is niet louter een zoetsappige wereld waarin het grootste probleem ‘hoe sla ik die jongen of dat meisje aan de haak’ lijkt te zijn. De wereld van drugsgebruikende rocksterren is meer dan dat. En daarmee zet Van Laren de eerste stappen in de richting van een interessante feelgood waarbij de liefde iets minder op de voorgrond komt te staan.

Op die manier ontwikkelt de plot zich ook, na een ‘valse’ start in een toch wel clichématige wereld. Waar het verhaal enerzijds de voorspelbare wegen van een feelgood volgt (de ontwikkeling van een onmogelijke liefde) speelt het verhaal anderzijds – hetzij in veel mindere mate – in op maatschappelijke problemen als groepsdruk, een veeleisende maatschappij en de gevaren van drugs. Dit zorgt ervoor dat je als lezer geboeid blijft op beide gebieden. Wie niet houdt van het zoetsappige, kan zich op enige wijze toch vinden in de roman, evenals de zwijmelaar, die op zijn beurt weg kan dromen bij de liefdesperikelen rondom Reinout en Ratter.

Ander bijzonder punt is de ontwikkeling van Reinout. Van Laren heeft oog voor details en creëert met Reinout een interessant personage dat zowaar als round character opgevoerd wordt. Waar je als lezer, door het wellicht niet zo gunstig gekozen afstandelijke perspectief, enige afstand tot de jongen voelt, groeit de empathie voor hem naarmate het verhaal vordert. De manier waarop van Laren de aard van Reinout leidend laat zijn in het verhaal verdient daarbij een pluim; de jongen blijft iets van zichzelf behouden, ook al verandert de maatschappij hem.

De meisjesmagneet is een roman waar je langzaam van gaat houden. Net als Reinout leer je de wereld steeds beter kennen en kun je de grillen en nukken van zowel de stilistische kant van het boek als de verhaalwereld in het boek beter waarderen. Er ontstaat een roman die je stiekem niet zo goed meer weg kunt leggen. Die drang maakt dat van Larens nieuwste boek, zelfs met het afgezaagde en zeer onnodige einde, in het ‘bewaarhoekje’ mag.