De bronzen stad – S.A. Chakraborty (Lisa)

Achttiende eeuw, Caïro. Er doen nog steeds verhalen over de tijd van vroeger de ronde. Legendes die rechtstreeks uit de sprookjes van duizend-en-een-nacht lijken te komen. Nahri geloofde nooit in de verhalen over Djinns en geesten. Ze gelooft zelfs niet in enige vorm van magie. Dromen over verborgen schatten en geheime steden kan ze zich niet permitteren. Ze verdient haar geld door Ottomaanse edellieden op te lichten en soms speelt ze hiervoor de rol van magische genezeres. Want als magie niet bestaat, kan er ook niets misgaan. Maar tijdens één van zulke zwendelpraktijken roept ze de djinnkrijger Dara aan haar zijde. Pas dan beseft Nahri dat de wereld toch niet zo magieloos is als ze in eerste instantie dacht. Sterker nog: ze maakt er zelf deel van uit. Als arm weesmeisje is ze opgegroeid in de straten van Caïro. Ze kon niet achterhalen waar ze precies vandaan kwam of hoe het kwam dat ze elke vreemde taal verstond, zonder dat iemand haar deze geleerd had. Ze hoopt dat Dara haar kan helpen om meer te weten te komen over haar verleden. Hun reis brengt hen naar het betoverende Daêvabad. Een plek waar djinns samen leven. Maar ze komt er al snel achter dat het ook een plek is waar er nog een hevige machtsstrijd woedt en waar oude vetes nog regelmatig de kop op steken.

De bronzen stad heeft invloeden uit het Midden Oosten. Het is duidelijk dat schrijfster S.A. Chakraborty zich in de Arabische cultuur heeft verdiept. Het is moeilijk te geloven dat het een debuut is. De wereld voelt zo magisch en doordacht aan, dat het lijkt alsof het is geschreven door iemand die al verschillende boeken op haar palmares heeft staan.

Ik voelde me tijdens het lezen een personage uit één van de sprookjes van duizend-en-een-nacht. Deze waren zo veel uitgebreider en magischer dan ik had verwacht. Het beperkt zich ook niet tot één genre. Zowel actie, romantiek als drama komen aan bod. Doordat Nahri zelf niets van magie afweet, leren we als lezer geleidelijk aan de wereld van djinns en magie kennen. Het klassenverschil tussen een volbloeddjinn en de Shafit (kruising mens en djinn) doet me een beetje denken aan hoe racisme zich in de vorige eeuw kon manifesteren. Maar dan wordt het verhaal volledig op zijn kop gezet. Tot dan toe had ik naar mijn gevoel een goed idee hoe de wereld in elkaar zat en wie de antagonisten waren. Nu durf ik dat niet meer met zoveel zekerheid zeggen. Ik ben dan ook ontzettend nieuwsgierig hoe het verhaal verder gaat.