Als je de stilte ziet – Thomas Verbogt (Valérie)

Nadat Alexanders vader te hulp schiet bij een burenruzie en zelf ook deelt in de klappen, verandert het leven van Alexander onherroepelijk. De buurman wordt in een instelling geplaatst omdat hij zijn woedeaanvallen niet onder controle krijgt, zijn vrouw vertrekt naar het buitenland, en hun zoon Sander blijft alleen achter en komt in het gezin van Alexander en zijn zus Marleen terecht. Tijdens zijn jeugdjaren probeert Alexander een band op te bouwen met zijn pleegbroer (die hij graag Pleeg noemt), maar die blokt hem meestal af. Slechts af en toe praatten ze over hun lievelingsmuziek van Bob Dylan of van Bach, maar verder slaagde Alexander er niet in om dichter bij Sander te komen. Nadat Sander op kamers is gegaan, ziet hij hem jaren niet meer terug en houden ze geen contact. Toch blijft hij zich altijd afvragen wat er tussen hen in stond. Op zijn weg naar volwassenheid ontmoet hij allerlei mensen die een bepaalde indruk nalaten, in en uit zijn leven wandelen, en hem onrechtstreeks toch steeds terug naar het verleden leiden.

Als je de stilte ziet is een roman over volwassen worden en betekenis proberen te geven aan je leven. Alexander lijkt lange tijd geen doel te hebben. Dat was voor mij moeilijk om te lezen. Het doelloos ronddwalen met af en toe eens een affaire maar zonder meer, wekte bij mezelf frustraties op omdat ik zelf niet zo in elkaar zit. Ik heb doelen nodig in mijn leven, die houden me gemotiveerd en geven me een reden om elke dag uit mijn bed te komen. De ene lezer zal zich dus in Alexander kunnen herkennen en zich met hem kunnen vereenzelvigen, de ander zal zich misschien net als ik ergeren aan het constante aanmodderen waardoor het boek tempo verliest en soms een beetje saai wordt.

Ook de beslissingen die het hoofdpersonage neemt of de dingen die hij zomaar aan zich voorbij laat gaan zonder het belang ervan in te zien, vond ik vaak moeilijk te begrijpen, maar dat is mijn mening, u mag het gerust helemaal oneens met me zijn! 😉 Desondanks bevat het verhaal wel heel wat mooie passages die ondermeer de titel verklaren maar die je ook stof tot nadenken geven:

Hij vroeg of ik zag dat de ochtendzon zo glansde dat het net was alsof de sneeuw in licht verpakt zat. ‘Een cadeautje’, zei ik. ‘Ja,’ zei mijn vader. ‘In heel teer papier ingepakt, zo teer dat je het nauwelijks durft aan te raken. Ik knikte.
Mijn vader zei: ‘Wat er ook gebeurt vandaag, dit heb je gezien, je mocht het niet aanraken, maar het heeft jou aangeraakt. Snap je dat?’

Toen was het stil, zo stil als de sneeuw en het licht, de teerheid ervan. De mooiste stilte, zei Ginie. Witte stilte met licht erin. Die stilte zit om ons heen, houdt ons voorzichtig vast, het is een stilte die heel ver van woorden is. We horen bij elkaar.

Thomas Verbogt wist me niet van mijn sokken te blazen met dit boek. Het wordt beschreven als ‘diepontroerend’ en daar kan ik het helaas niet mee eens zijn, maar er zit wel iets moois in verborgen.