Zondagsleven – Judith Visser (Marloes)

Lieve Jasmijn,

Wat moet jij een moeilijk leven hebben in de maatschappij zoals wij die kennen. In Zondagskind beschrijft Judith Visser je jeugd al, maar natuurlijk leef je verder na dat boek. Je wordt volwassen en moet nog steeds dealen met dezelfde maatschappij, maar krijgt nu nieuwe uitdagingen. Het zijn de uitdagingen die de lezer in Zondagsleven kan lezen.

Je beschrijft hoe je leven met je vriend Nick eigenlijk best ‘rustig’ lijkt. Je ziet hem op vaste dagen, hebt vast werk en hebt een veilig huis: Vinkennest. Dat verandert wel wat wanneer Nick ‘meer’ wil dan alleen maar die vaste dag en de belletjes en wanneer blijkt dat het bedrijf waar jij werkt geen plaats meer voor jou heeft. Je komt op straat te staan en Nick blijkt ook te vertrekken: op tournee naar het buitenland. Gelukkig heb jij een ander plan: je wilt het verhaal over jouw jeugd op papier zetten, zodat mensen je gaan begrijpen. In de maanden dat je geen werk hebt, ga je werken aan het manuscript. Je belt elke dag even met Nick en wederom lijkt je wereld rustig (wellicht zelfs nog wat beter dan eerst). Maar ook die tijden veranderen. Nick komt terug en je manuscript is nog niet af, maar je geld is wel op. Je zult opnieuw aan het werk moeten gaan. De combinatie van werk, het leven met Nick en alle ander prikkels wordt steeds moeilijker.

Als lezer heb ik veel respect voor je. Dat komt voornamelijk door de manier waarop je verhaal weergeven is. Je kunt precies meekijken en meedenken met de dingen die je zegt, denkt en voelt, waardoor al snel een enorm gevoel van sympathie ontstaat. De dingen die in mijn ogen ogenschijnlijk normaal zijn (zoals de spontaniteit in een relatie) zijn voor jou af en toe problematisch. Van buitenaf is dat moeilijk te begrijpen, maar jij laat met je verhaal heel precies zien wat zulke dingen voor jou betekenen. Als lezer kun je er dan niet meer omheen: soms is het écht zo moeilijk.

Je verhaal brengt bovendien veel rust met zich mee. Je springt niet heen en weer in de tijd en je vertelt ook alleen je eigen verhaal. Als lezer kun je daardoor een beetje achterover gaan leunen. De focus ligt hierdoor nog meer op de manier waarop jij de wereld beleeft en dat maakt het verhaal indrukwekkend.

Het gevolg is dat bepaalde elementen uit het verhaal, zoals de passages in het Duitse woud, levensecht overkomen en de lezer gemakkelijk kunnen ontroeren of veel angst kunnen bezorgen. Wederom laat Visser met je verhaal zien dat je heel zelfstandig bent. Toch ligt in dit verhaal wel wat meer de nadruk op wat je níet goed kunt verwerken of welke omgangsvormen niet lukken. Heel af en toe ontstaat daardoor een beetje het ‘ze-redt-het-niet-in-haar-uppie’-idee en dat is jammer, want volgens mij red je het juist wél in je eentje; als het maar op jouw manier kan gaan. Wellicht komt dat ook door de manier waarop de lezer met jouw gedachten en gevoelens mee kan kijken en die tegelijkertijd af kan zetten tegen zijn of haar eigen gedragingen, gevoelens en gedachten in vergelijkbare situaties.

Gelukkig is dat slechts een detail. Het verhaal zorgt vooral voor heel veel begrip en daarvoor wil ik je een enorm compliment geven. Als lezer begrijp je dat de wereld niet voor iedereen hetzelfde is en dat ogenschijnlijk makkelijke (voornamelijk flexibele) keuzes niet altijd even makkelijk zijn. Je geeft een prachtige kijk in je eigen leven en laat de lezer zien dat je ziek kunt worden van de manier waarop de maatschappij draait. Letterlijk ziek. En dat besef is, denk ik, van groot belang.

Liefs,

Van mij