We moeten dapper zijn – Frances Liardet (Valérie)

Engeland 1940. Terwijl de eerste bommen chaos en vernieling veroorzaken, vindt Ellen Parr een vijfjarig meisje dat opgerold op de achterbank van een bus ligt te slapen. De kleine Pamela is per ongeluk in een bus verzeild geraakt, ver weg van haar moeder. Ellen ontfermt zich over haar en nog een aantal gestrande vluchtelingen.
Enkele dagen later ontvangen ze een bericht uit South Hampton over de moeder van Pamela, maar het noodlot slaat toe. Het hotel waar ze verbleef wordt zwaar getroffen door een bombardement en Pamela’s moeder is één van de slachtoffers.
Na enkele vruchteloze pogingen om de vader van Pamela op te sporen en een pleeggezin voor haar te vinden, besluiten Ellen en Selwyn om het meisje zelf op te voeden. Ondanks de koude en honger van de oorlog ontstaat er een sterke liefdevolle band tussen de drie.
Het landelijke dorpje Upton is zowel een veilige haven als een brug naar een pijnlijk verleden voor Ellen. Maar haar liefde voor Pamela en het contact met de dorpsbewoners geven kleur aan haar bestaan.
Drie jaar later staat er echter plots een oude bekende voor de deur… De ontmoeting zet heel het leven van Ellen, Selwyn en Pamela op zijn kop en zal voor altijd diepe sporen nalaten.

We moeten dapper zijn is een verhaal over de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kind. Ook al gaat het hier over de band tussen een pleegmoeder en een pleegkind, de band die Ellen en Pamela met elkaar hadden, was even sterk alsof Pamela haar eigen kind was. De liefde, het verdriet, de pijn… stralen van de bladzijden. Je kan bijna niet anders dan zelf ook een traantje wegpinken. Elke liefdevolle moeder zal zich hier in herkennen en zich kunnen vereenzelvigen met Ellen.

Frances Liardet wil met dit boek voornamelijk sterke gevoelens losweken in plaats van een spannend verhaal te vertellen met veel plotwissels, en daar is ze zeker en vast in geslaagd. Zo is de Tweede Wereldoorlog wel aanwezig, maar hij verdwijnt systematisch naar de achtergrond. De titel We moeten dapper zijn gaat dan ook over een andere manier van dapper zijn, één die weinig of niets met de oorlog te maken heeft.

Het verhaal kabbelt rustig voort als een beekje, maar dat wil niet zeggen dat het saai is want de flashbacks naar Ellen haar verleden, de beschrijvingen van het dagelijks leven op het Engelse platteland, de omgeving… zorgen voor de nodige afwisseling.
Het einde is voorspelbaar, maar daarom niet minder mooi. Wie houdt van een puur en hartverscheurend verhaal zal dit zeker weten te appreciëren!