Waarom mama drinkt – Gill Sims (Marloes)

Daarom drinkt mama!

Kinderen zijn leuk, toch? Niet altijd, als je Gill Sims mag geloven. In haar humoristische roman, Waarom mama drinkt, beschrijft ze het leven van Ellen; moeder van twee kinderen. Met een grappig en tegelijkertijd ietwat overdreven verhaal laat ze alle gruwelen van een ‘loedermoeder’ zien.

Waarom mama drinkt beschrijft de periode van één schooljaar: van september tot augustus. Moeder Ellen is 39 jaar en heeft twee kinderen: Peter en Jane. Samen met man Simon probeert ze het leven op de rails te houden. Aan het begin van het schooljaar heeft ze dan ook één doel: ‘Vandaag, als onderdeel van mijn uitstekende voornemen om een betere, lievere, zorgzamere moeder te zijn, in plaats van hijgend om één voor negen bij het schoolhek aan te komen terwijl ik ‘Rennen, RENNEN! LAAT! LAAT!’, roep, kwam ik om tien voor negen aan op school en liep helemaal tot aan de speelplaats met de kinderen mee, en praatte heerlijk met ze over wat ze dachten dat ze vandaag gingen doen en de leuke dingen waarnaar ze in het nieuwe schooljaar konden uitkijken.’

Gelukkig voor de lezer mislukt het goede voornemen van Ellen aan alle kanten. Een nieuwe schoolpapa, Sam, een kapot huwelijk van vriendin Hannah, lastige familie tijdens Kerst en de ontwikkeling van de Dronken Mama-app gooien roet in het eten en langzaam mondt Ellens leven uit in een bizarre achtbaan.

Waarom mama drinkt wordt gekenmerkt door humoristische passages vol situatieschetsen die voor eenieder uiterst herkenbaar of in te denken zijn. Sims beschrijft de passages op het schoolplein, met de zus van Sam of de vrienden uiterst gedetailleerd en kiest daarbij veelal de weg waarbij ze de scheidslijn met het realistische overschrijdt. Bij vlagen is Waarom mama drinkt dan ook zó overdreven weggezet dat het niet meer realistisch aandoet. Toch blijf je als lezer wel geboeid door de avonturen van Ellen. Met een lach vol leedvermaak kijk je toe hoe ze probeert een goede moeder te zijn, maar faalt als je kijkt naar de club van perfecte moeders.

Ook de schrijfstijl van Sims heeft een positieve invloed op de roman. Lange zinnen die bij vlagen vol sarcasme zitten, brengen humor aan in het verhaal: ‘In de begindagen met de kinderen had ik mooie ideeën over ons allemaal samen, maar toen besefte ik dat ik een kerstboomnazi ben en dat de kinderen het Helemaal Verkeerd doen, dus meestal schreeuw ik de eerste tien minuten tegen ze, tot ze hun belangstelling verliezen en ‘m smeren en ik de ballen kan herschikken die ze duidelijk op stomme plekken hebben gehangen (dat wil zeggen dat ik hun zelfgemaakte, met snot en glitter aangekoekte misbaksels naar de achterkant van de boom verhuis, uit het zicht, zodat mijn smaakvolle versiering van John Lewis en White Company vooraan in het midden komt te hangen).’

Over het algemeen genomen is deze verhaalstijl aantrekkelijk. Helaas overschrijdt Sims ook hier soms een grens. Het betreft de grens met ‘te’. Ze laat Ellen, zeker in de eerste maanden in het boek, te veel zeuren over het alledaagse drama: ‘Maar ik maak toch lasagne voor hem, ook al is het Alles Kan De Klere Krijgen-vrijdag, omdat ik een goede echtgenote ben en ik heb hem heel erg gemist, en het verschaft me een legitiem excuus om me te verstoppen in de keuken en de dubieuze Spaanse gin te dringen die hij heeft meegenomen, terwijl de kinderen op en neer springen op hem en vreemde vragen in zijn oor toeteren – hoewel ik vergeten was hoelang het duurt om klotelasagne te maken, en kwaad voor mezelf uit mompel over het aantal pannen dat ik moet gebruiken.’ Op een gegeven moment slaat de humor omtrent Ellens gedrag en gedachten om in lichte irritatie bij de lezer: het duurt te lang en komt te vaak voor in het verhaal.

Goed gevonden is wel de manier waarop Sims speelt met tegenstellingen. Met enige regelmaat laat ze Ellen eerst een beschrijving geven van de manier waarop zij een dag/week/periode zou zijn. Als lezer weet je al dat er vervolgens een verhaal zal komen over ‘hoe het echt ging’. Dat verhaal staat veelal haaks op de eerder geschetste situatie. Het veroorzaakt een heerlijke vorm van humor die je bij de les houdt.

Waarom mama drinkt is, mede door het clichématige gehalte in het boek, een roman die heerlijk wegleest in de volle zon, met een glas wijn. Wie niet te veel diepgang of bijzonder uitgewerkte thema’s verwacht vindt in de roman van Sims een perfecte urenvuller!