Tijdbom – Joelle Charbonneau

Zes jongeren worden verplicht een team te vormen wanneer ze allemaal, geheel onverwacht, opgesloten zitten op school tijdens een bomexplosie. Ze verschillen als dag en nacht, maar hebben geen keus. Als ze dit willen overleven zullen ze samen moeten werken. Via een radio die de eerste explosie overleeft, komen ze erachter dat de aanslagpleger zich nog in het gebouw moet vinden. En dat er waarschijnlijk nog bommen liggen verspreid in het gebouw. Hun fragiele samenwerking staat onder zware druk wanneer het wantrouwen toeneemt. Want wat als een van hen de dader is?

Joelle Charbonneau schreef eerder De Test-trilogie en Nodig, waarmee ze ook bij ons doorbrak. Mede daardoor lagen de verwachtingen voor haar nieuwste boek Tijdbom erg hoog. Maar zoals we ondertussen wel van deze auteur gewoon zijn, lost ze die met haar kunnen in.

Enkel het begin verloopt een beetje stroef. De lezer maakt in korte hoofdstukken in eerste instantie kennis met de zes hoofdpersonages. Elk hoofdstuk wordt verteld vanuit het perspectief van één van hen, maar omdat de informatie in het begin erg beperkt is en de hoofdstukken erg kort, blijft het in het begin moeilijk om de verschillende personages uit elkaar te houden. Hoewel ze erg verschillend zijn, zowel qua karakter als achtergrond, is het verwarrend om te onthouden wie wat nu weer had meegemaakt.

Eenmaal de lezer dat moeilijke begin achter zich heeft gelaten en meer terechtkomt in het verhaal, verdwijnt de afkomst van de personages iets meer naar de achtergrond en leert de lezer de personages steeds beter kennen. Hierdoor creëert de auteur de kans het verhaal voor zich te laten spreken. De spanning komt vanaf dat moment ook duidelijk meer naar voren en wordt tot een climax gedreven. Doordat de mogelijke dader zich nog in het gebouw kan bevinden, besluit ook de lezer wantrouwig mee te kijken over de schouder van de zes personages heen. Hierbij wordt hij regelmatig op het verkeerde been gezet; door vooroordelen vanuit zichzelf of de personages of suggesties die de auteur lijkt te maken.

Zoals het hoort in een spannende Young Adult komt Charbonneau met een climax op het einde om U tegen te zeggen. De onthulling van de onverwachte dader zorgt voor een gevoel van verbijstering bij de lezer, maar de auteur zorgt daarna wel opnieuw voor een moment van rust dankzij het gekozen einde.

De eerste pagina’s verlopen wat moeizaam, maar eenmaal daardoorheen wacht je een verhaal vol spanning waarin elke seconde telt. Want wie is de dader? En wie het volgende slachtoffer?