Rood, wit en koningsblauw – Casey McQuiston

Alex is de First Son. Zijn moeder is de president van de Verenigde Staten en hij werkt zelf hard aan een politieke carrière. Op buitenlandse reizen en staatsbezoeken komt hij af en toe de Engelse prins Henry tegen, zijn aartsvijand. De twee kunnen het niet met elkaar vinden en wanneer ze op een feest ruzie krijgen en per ongeluk een taart omverduwen, is er maar één optie: damagecontrol. De twee starten een nepvriendschap, waarbij ze bewust regelmatig in het openbaar worden gezien en gefotografeerd, maar Alex begint Henry steeds minder te haten en zelfs leuk te vinden. Hoe langer en hoe vaker ze elkaar zien, hoe meer hij voor de Britse prins valt. Als hun relatie aan het licht komt, is dat een ramp voor het Britse koningshuis en de Amerikaanse president, die midden in de herverkiezing zit…

Ondertussen is Rood, wit en koningsblauw als film te zien op Amazon Prime, maar ik ben van het principe dat eerst het boek en dan de film pas volgt. Zo gezegd, zo gedaan! Dus dook ik met hoge verwachtingen in deze MM-romance, die niet teleurstelt.

Vanaf het begin volg je als lezer Alex in het verhaal. Je leert zijn familie en beste vrienden goed kennen door hun belevenissen in het witte huis en ook Henry komt al snel in beeld. Hun moeilijke relatie, die volgens Alex volledig op haat gebaseerd is, wordt door McQuiston grappig omschreven en ik heb mezelf meermaals betrapt op luidop lachen. Ook als hun relatie zich verder ontwikkelt, zorgt de auteur, zelfs in de diepere momenten, voor een lach op het gezicht van de lezer.

Het is mooi om te zien dat de auteur ook de moeilijkheden van de relatie aan bod laat komen. Enerzijds is het in het begin voor Alex heel moeilijk om naar zichzelf toe te geven dat hij misschien niet enkel op vrouwen valt. Anderzijds is er de druk rond de mogelijke herverkiezing van zijn moeder én de druk van het Britse koningshuis en vooral de koningin die deze hele affaire het liefst in de doofpot stopt. Het onderwerp van het boek blijft helaas ontzettend actueel, maar het is mooi om te lezen dat er ook personages zijn die er op een andere en veel betere manier mee omgaan. De manier waarop McQuiston het brengt, met een lach en een traan en soms zelfs even kippenvel, maakt van dit boek een absolute mustread.

Rood, wit en koningsblauw is een boek dat de aandacht die het krijgt, verdient en ik snap dat mensen dit boek graag vertaald zien naar het witte doek. Of de film net zo goed is, kan je dus sinds kort zelf ontdekken via Prime. Halverwege zakt het verhaal een klein beetje in en is het iets te langdradig, maar dat lost de humor van McQuiston grotendeels op. Vlot geschreven, met personages waar je zelf verliefd op wordt: zo moet een goede romance zijn!