Op pad met verdriet – Julie De Keersmaecker

Verdriet is een speciaal ding. Iedereen ervaart het op een andere manier, maar toch herkent iedereen de emotie ‘verdriet’. Daarom is het natuurlijk bijzonder lastig om dit boek van een recensie te voorzien en komt het voor mij vooral neer op het vergelijken van mijn verdriet en mijn eigen verwerkingsproces met dat van de auteur. Loopt dat overal gelijk? Absoluut niet. Is dat erg? Absoluut niet.

Iedereen krijgt te maken met verdriet. Niemand moet je uitleggen dat verdriet vele vormen kent en zich op evenveel manieren kan laten zien. Tien jaar geleden kwam Julie De Keersmaecker oog in oog te staan met een tot dan voor haar ongekende soort verdriet: het verlies van een kind. Marie stierf toen ze vier was. In dit boek beschrijft ze wat er afgelopen tien jaar is gebeurd. Zowel binnenin zichzelf, als in haar gezin en bij de mensen om haar heen.

Het boek is opgedeeld in drie delen. In het eerste deel ontdek je vooral de dieptes die verdriet kan veroorzaken. Eenzaamheid, je afzonderen, een immense leegte… Het zijn slechts enkele beschrijvingen die De Keersmaecker onder woorden brengt. In het tweede deel lees je vooral wat de auteur heeft gedaan om met het verdriet ‘aan de slag te gaan’, om het actief te gaan verwerken. Als laatste zie je hoe het verdriet haar en haar omgeving hebben veranderd, maar ook wat het hen uiteindelijk gebracht heeft, buiten het zware verlies van Marie.

Elk deel wordt eerst door de auteur in woorden gevat, waarin ze vertelt over de verschillende fases van haar eigen rouwproces. Na elk deel tekst vind je illustraties die de vorige bladzijden steeds in kleur en beeld weten samen te vatten. Ik moet toegeven dat die delen mij het meest hebben geraakt. Hoe De Keersmaecker zonder al die woorden het gevoel weet te vangen op papier en rake vergelijkingen maakt in haar tekeningen, dat komt binnen. De stukken tekst waren voor mij wat wisselend. Bepaalde thema’s en onderwerpen die ze aanhaalde, herkende ik en vond ik daardoor interessant, maar in andere delen stond ik zo ver van de auteur af, dat ik de connectie met haar relaas verloor. Is dat een oordeel? Nee, want zij heeft haar eigen weg gezocht in haar verdriet en dat die niet overeenkomt met mijn weg, is niet per definitie verkeerd. Ik vond het boeiend om te zien hoe verschillend sommige fasen kunnen zijn, maar af en toe werd het voor mij heel vaag (bijvoorbeeld de delen over spiritualiteit) waardoor ik afdwaalde.

Op pad met verdriet toont met woorden en beeld wat verdriet met mensen en hun omgeving kan doen. In het geval van Julie De Keersmaecker was het verdriet gefocust rond het verlies van een kind, maar lezers die een ander soort verlies hebben meegemaakt, zullen desondanks heel veel herkennen. De tekst van De Keersmaecker kon me meestal boeien, maar het zijn de illustraties die me echt hebben geraakt. Wat mij betreft had de nadruk nog meer mogen liggen op dat gedeelte van het boek, maar ik ben er zeker van dat dit een boek is dat voor velen een verschil kan maken.