Nog lange niet – M.J. Arlidge (Marloes)

Nog lange niet? Heel snel a.u.b.!

Wanneer Justin zijn kantoor verlaat, wordt hij gebeld. Aan de telefoon hoort hij een dreigende boodschap: ‘Je hebt nog één uur te leven.’ Een uur later wordt hij dood aangetroffen. Er blijkt een nieuwe opdracht te liggen voor Helen Grace. In de thriller van M.J. Arlidge, Nog lange niet, gaat de rechercheur opnieuw samen met Joseph en de zwangere Charlie op pad en beleeft ze wederom een verschrikkelijk avontuur.

De thrillers van M.J. Arlidge staan over het algemeen bekend als boeken met veel spanning, vleugjes walgelijkheid en aantrekkelijke verhaallijnen. Ook in Nog lange niet is dit het geval. Vanaf het moment dat het lichaam van Justin gevonden wordt, is het een race tegen de klok. Al snel wordt duidelijk dat de moordenaar van deze man het niet bij één slachtoffer gaat laten en Helen heeft het idee dat ze steeds een stap achter de feiten aan blijft lopen.

Als lezer volg je het hele verhaal door het wisselende perspectief. Je kijkt met Helen mee, maar ook met de nieuwe slachtoffers, de mogelijke daders en – heel cliché – een journaliste. Arlidge wisselt in hoog tempo van personage naar personage, waardoor het verhaaltempo hoog ligt en je als lezer continu aan het schakelen bent. Enerzijds heeft dit positieve effecten op de plotontwikkeling en de opbouw van de spanning. Als lezer weet je wie het volgende slachtoffer gaat worden, terwijl Helen op elk moment nog in het duister lijkt te tasten. Dit brengt een gevoel van gejaagdheid met zich mee.
De keerzijde lijkt zich te vinden in de clichématigheid van de personages en de plotstructuur. Natuurlijk is Helen dé doorgewinterde rechercheur die te weinig tijd heeft voor haar privéleven en natuurlijk krijgt de ietwat brutale journaliste in het verhaal een rol. De personages komen allen niet écht van papier, waardoor het lastig is een goede band met ze te krijgen. Helen verdient lof, mede door haar podium in alle eerdere delen uit de ‘Grace-serie’, maar andere personages blijven achter.

En dat is jammer, want juíst in dit deel van de reeks zouden driedimensionale personages de thriller tot een hoger niveau kunnen tillen. Arlidge ontwikkelt namelijk een plot waarin het verleden van de slachtoffers een belangrijke rol lijkt te spelen. Alle slachtoffers (de gemaakte en de nog te maken) lijken één ding met elkaar gemeen te hebben: in het verleden werden ze al eerder slachtoffer van een gruwelijke misdaad. De lezer krijgt nu maar weinig zicht op het verleden: slechts de overgenomen fragmenten uit de roman van één van de personages vertellen je iets. Bovendien voert de auteur talloze kleine verhaallijnen op, zonder ze uit te werken. De zwangerschap van Charlie, de relatie tussen Joseph en Helen en privélevens van andere personages; geen enkel onderwerp krijgt écht aandacht.

Toch is het verhaal an sich zeker spannend te noemen. Arlidge kiest voor deze thriller niet per se de geijkte ‘iedereen in een kwaad daglicht stellen’-structuur, maar gaat voor een dieper liggend probleem. Als lezer ben je niet zo zeer op zoek naar wie het gedaan zou kunnen hebben, maar wacht je meer op het moment dat het gestopt wordt en daarmee raakt de auteur een andere thrillerkant. Het hoge verhaaltempo, de vele gebeurtenissen en de meestal onverwachte plotwendingen zorgen vervolgens voor een boeiend geheel. Zelfs de overbodige informatie die geregeld in de tekst wordt opgevoerd, ‘Hij was van top tot teen in het zwart gekleed, maar toch nog zichtbaar op de slecht verlichte straat. Hij had een voorsprong maar niet meer dan dertig meter, en dus zette Helen de achtervolging in.’, zorgt daarin niet echt voor schade.

Nog lange niet is de zoveelste succesthriller in de ‘Grace-reeks’. De thriller biedt niet echt verrassing op het gebied van structuur, schrijfstijl of personage-uitwerking, maar scoort als geheel veel punten. Het verhaal is spannend, eigentijds, bij vlagen gruwelijk en leest weg als een trein. Heerlijk voor een (zomer)avondje anno nu.