Ingesloten – Samira Ahmed (Liselore)

Leven in een tijd van Toen en Nu is wat Layla Amin doet. Toen betekent voor de anti-islamwet en Nu is het verboden om moslim te zijn. Helaas voor Layla is haar familie moslim en gaan zij niet in op het “aanbod” om voor een andere geloofsovertuiging te kiezen. Layla houdt zich niet aan de avondklok en wordt bijna gepakt als ze terugkeert van haar vriendje David. De familie weet zich heel erg lang verborgen te houden voor de nazi’s, maar worden uiteindelijk toch opgepakt. Ze worden gereloceerd. Layla heeft welgeteld tien minuten om haar hele leven in een koffer te krijgen.
De familie Amin wordt geplaatst in een van de kampen in Independence. Vrij vertaald betekent dit Onafhankelijk. Ironisch genoeg zijn de moslims die er belanden erg afhankelijk van het systeem. Zo krijgt elke familie een caravan toegewezen en moeten zij zich houden aan kampregels zoals een avondklok, arbeid uitvoeren en eten op vaste tijdstippen. Al is dit buiten de jonge Layla gerekend. Zij heeft het helemaal niet met de regels en wilt zich graag verzetten, maar verzet brengt in het kamp grote gevolgen met zich mee. Layla en haar vrienden moeten oppassen. De rebelse tieners krijgen hulp van binnen én buiten het kamp om duidelijk te maken aan de wereld dat de herlocatie helemaal niet zo moslimvriendelijk is als de president doet uitschijnen.

Ik heb mixed feelings bij dit boek. Ik zie het hele verhaal dat Samira Ahmed schreef met Ingesloten zeker gebeuren in de toekomst. Dat is ergens ook wat er net zo ‘leuk’ aan het boek is. Wat je leest kan vandaag of morgen gewoon echt gebeuren. Nu niet meteen in België schat ik, maar in de Verenigde Staten zie ik het wel gebeuren. Trump wou met de verkiezingen al een muur bouwen. Aan de andere kant stoort het hele verhaal me omdat het voor mij niet veel anders is dan een modernisering van een verhaal over een van de kampen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ahmed gebruikt nog steeds de term nazi’s voor de voorstanders van de anti-islamwet, de klederdracht die ze omschrijft in de kampen leunt in mijn fantasie erg hard aan bij die van de SS’ers. Buiten de drones en de caravans in plaats van bunkers zie ik weinig verschil met een verhaal uit de kampen van Wereldoorlog twee. Dat is voor mij dan ook het grootste struikelblok bij het lezen van dit boek. Ik kon me er niet overheen zetten dat dit verhaal zo sterk lijkt op die van de Wereldoorlog in plaats van een modernisering.

Het hele concept van het verhaal vind ik enorm goed. Zoals ik al zei: ik zie het nog wel gebeuren. En tot op het moment dat ik vast had gepind in mijn hoofd dat dit een modernisering was, vond ik dit een goed boek. Ik vind het gewoon heel erg zonde dat Samira Ahmed ervoor kiest om zich te richten op iets dat al zo vaak gebruikt is. Dit verhaal had echt heel vernieuwend kunnen zijn. Ze schrijft al in de toekomst en over een onderwerp dat er mogelijks aankomt, maar waar we het nooit helemaal zeker van zullen weten tot het er is. Ahmed had zoveel verder kunnen gaan in het uitwerken van een sterk verhaal rond rebellie, vrijheid, liefde, vertrouwen, familie, vernedering…. Helaas heeft het boek mij net niet helemaal kunnen overtuigen, maar toch ben ik onder de indruk.