Het leed van de stoftor – Toon Tellegen (Valérie)

De stoftor woont op de maan en verveelt er zich te pletter. Overdag is het er snikheet en zoekt hij koelte binnen in zijn huisje, en ’s nachts krult hij zich op in het stof tegen de kou. Er woont ook niemand anders op de maan zoals hij, waardoor hij zich ook nog erg eenzaam en zelfs een beetje depri voelt. Elke dag kijkt hij reikhalzend naar beneden naar de aarde en volgt de dieren in het bos en hun bezigheden. Wat zou hij graag zijn zoals zij. Bij iemand op bezoek gaan, een verjaardag vieren, eten zoeken in het bos…
Op een dag vindt hij een steen in de vorm van een toeter en hij besluit iets naar beneden te roepen. Maar wat? Uiteindelijk besluit hij om ‘het spijt me’ te roepen. De dieren in het bos begrijpen er niets van. Wie riep daar nou dat het hem spijt? Allemaal denken ze dat de verontschuldiging voor henzelf bedoeld is, en stuk voor stuk gaan ze er op hun eigen manier mee om. Wat begon als iets onschuldigs, leidt algauw tot chaos in het dierenbos.

Het leed van de stoftor is een pijnlijk herkenbaar en tegelijkertijd sprookjesachtig verhaal waarin het menselijk ego en gedrag centraal staan. Het is geschreven vanuit het standpunt van een fictief dier, een stoftor.

Toon Tellegen is een van de beste auteurs in zijn genre. Hij is een fervent gebruiker van antropomorfisme in zijn werken. Dat wil zeggen dat hij aan voorwerpen of dieren menselijke eigenschappen toeschrijft. Hij doet dit ook steeds zonder te vervallen in clichés en met de nodige humor. Maar verborgen onder een laagje van ‘vrolijk dierenverhaal’, schuilen ook thema’s zoals depressie, eenzaamheid, egoïsme en miscommunicatie.

We zijn tenslotte allemaal mensen met verschillende persoonlijkheden en vooral: we nemen elk op onze eigen manier een boodschap op. Waar het ene dier blij is met een verontschuldiging, ook al weet hij niet van wie, vindt het andere dier dat totaal overbodig want waarom zou je je moeten verontschuldigen? Aan de andere kant zijn er dan nog dieren die beide kanten proberen te begrijpen of die denken dat het een noodkreet is en wegvluchten. Het klassieke boodschap – ontvanger verhaal waar je de boodschap op allerlei manieren kan opvatten omdat je de zender niet kent, niet ziet en je dus ook niet weet hoe hij of zij het bedoeld had. Dat gaat net zo met sociale media. Soms interpreteer je een bericht helemaal anders dan dat de zender het bedoeld had. Emoticons helpen ons daarbij maar zelfs dan nog kan dit tot misverstanden leiden…

De verhalen van Toon Tellegen bevatten altijd een onderliggende boodschap, een moraal van het verhaal, waardoor je steeds met een glimlach de laatste bladzijde omslaat.

Het leed van de stoftor is een mooi boek dat je heel wat stof tot nadenken geeft.