Geloof me – Sophie McKenzie (Marloes)

De gevaren van internet

Wie het gevaar van dingen posten op internet en de cyberwereld nog niet kende, weet na Geloof me dat de wereld van de sociale media niet altijd alleen maar leuk is. Sophie McKenzie brengt na de Vermist-trilogie opnieuw een thriller uit. Deze keer slaat ze een vrij nieuwe weg in: waar de hoofdpersoon nu niet alleen de dader moet vinden, moet ze ook zelf duidelijk zien te maken dat zíj onschuldig is. Het blijkt een nieuwe dimensie die slaagt!

Carey is al jaren bevriend met Amelie. Sinds een korte tijd ontvangt Amelie bedreigingen via NatterSnap. SweetFreak stuurt haar steeds heftiger wordende berichtjes en Amelie gaat zich steeds rotter voelen. Op een avond wil Amelie Carey zien. Carey besluit in het geheim het huis te ontvluchten en zoekt Amelie op. Bij terugkomst ontdekt ze iets ongewoons: haar laptop staat aan. Het blijkt een slecht voorteken: ‘Pas tegen het eind van de volgende dag besef ik wat er is gebeurd. En stort mijn hele wereld in.’

Het blijkt dat de bedreigingen gericht aan Amelie van Careys laptop komen en vanaf dat moment is de puber verdachte in de zaak. Hoewel Carey weet dat ze het niet gedaan heeft, kan ze niet bewijzen dat zij de dader niet is. Alle sporen die haar een alibi zouden moeten verschaffen, lijken opgelost in het niets. Amelie wil haar niet meer zien, haar moeder doet afstandelijk en alleen zusje Poppy probeert haar positief te houden. Helaas werkt dat niet. Alles gaat van kwaad tot erger wanneer Amelie plotseling verdwijnt.

Geloof me geniet niet de snelle start die je zou verwachten van McKenzie, zo na de Vermist-trilogie. Zeker in de eerste hoofdstukken komt de auteur maar moeilijk op gang. Terwijl Carey op weg is naar Amelie vertelt ze de lezer over de relatie die Poppy had met de broer van Amelie, over de musical waarin zij de hoofdrol speelt, over NatterSnap met SweetFreak en over allerlei andere besognes. Als lezer neig je het verhaal weg te leggen. De knallende start, het liefst in medias res, is ver te zoeken en Geloof me dreigt even een ware kabbelroman te worden.

Gelukkig verandert dat vanaf het moment dat Carey beschuldigd wordt van de bedreigingen. De verhoudingen komen op scherp te staan, de ellenlange verhalen uit de start vallen op hun plaats en als lezer heb je het idee dat je je hoofdpersoon moet steunen. Tegelijkertijd ontstaat een knaag in je maag. Carey is op dat moment zeker nog geen uitgewerkt personage dat de harten van de lezer gestolen heeft. De kans dat zij de waarheid niet spreekt is zeker aanwezig. McKenzie maakt gebruikt van een eenzijdig perspectief, waardoor ze die onbetrouwbaarheid versterkt. Je weet slechts het verhaal van Carey. Is het waar? Geen idee.

Helaas krijgt personage Carey in de loop van het verhaal weinig extra diepgang mee. Als lezer leer je haar voornamelijk kennen als een eerlijk en oprecht meisje dat op een aantal momenten zeer naïef is. Hoewel dit niet écht nieuw is – we zien zulke meisjes met enige regelmaat in jeugdthrillers verschijnen – heeft het wel effect. McKenzie kan via deze dame de risico’s van het gebruik van internet perfect laten zien. Bovendien maakt ze met deze dame het verhaal spannender. Carey doet dingen die normaal wellicht niet zo handig zijn en werkt zichzelf daardoor nog meer in de nesten.

Naarmate het verhaal vordert, wordt de plot complexer en daarmee ook spannender. Geloof me is meer dan louter een whodunnit. Natuurlijk wil je als lezer weten wie het gedaan heeft, meer dan wat dan ook, maar tegelijkertijd probeer je samen met Carey te kijken naar een oplossing voor de valse (?) verdenking. Wellicht zorgt McKenzie er met dit punt voor dat haar Geloof me zich nét een beetje onderscheidt van alle andere pest-social-media-boeken.