Een verre plek vlakbij – Hayley Long (Marloes)

Je verliezen in een verre plek vlakbij

Volgens mij is het ieders grootste nachtmerrie: je familieleden verliezen bij een auto-ongeluk. Het overkomt de jongens Dylan en Griff in Een verre plek vlakbij. Hayley Long beschrijft met deze indrukwekkende YA-roman hoe het is om iemand te verliezen en meer nog, hoe je een verlies verwerkt.

Dylan en Griff zitten bij hun ouders in een auto, op de weg terug naar Amerika. De twee jongens zeuren wat over de hitte wanneer plotseling een transportwagen voor hun auto een deel van de lading verliest. Een hatchback valt van de wagen, op de auto van de familie. Dylan en Griff verliezen opslag hun ouders, directrice Blessing Knowles neemt het tweetal tijdelijk in huis. Hond Marlon, een paar goede nummers muziek en de woorden van dichter Dylan moeten het duo helpen. Echter, in eerste instantie. Alles verandert wanneer het nichtje van hun moeder Dylan en Griff in huis neemt: ze verhuizen naar Groot-Brittanië.

Wellicht is Een verre plek vlakbij één van de verdrietigste romans die ik in de afgelopen weken heb gelezen. Long beschrijft een prachtig verhaal over een jongen die zichzelf wegcijfert om zijn broertje te laten rouwen. De typeringen in het verhaal, personages als de zorgzame Eva, de goedhartige directrice en de onervaren nicht, zorgen ervoor dat het verhaal iets verdrietigs uitstraalt. Het is klein, kwetsbaar en uiterst respectvol jegens mensen die een geliefde verliezen.

Dit wordt mede bereikt door de prachtige passages die het verhaal rijk is. Je vindt ze in beeldspraak, ‘Ik was niet meer dan stof dat door de lucht zweefde.’, maar ook in dialogen en gedachtegangen: ‘’Zorg goed voor hem, Dylan. Hij heeft vandaag een flinke scheut aandacht en liefde nodig.’ Ik knikte. ‘Weet ik,’ zei ik. ‘En nog een heleboel dagen hierna.’ Ook uiterst gedetailleerde beschrijvingen over bijvoorbeeld het dorp Aberystwyth, dragen bij aan de sfeerbepaling in het verhaal.

Naarmate de roman zich verder ontwikkelt, kiest de plot een richting die je als lezer geheel niet wilt. Toch kun je niet veel anders dan het drama over je heen laten komen. Bijzonder is dat wat het met je doet. Long heeft een verhaal gecreëerd dat, ondanks de emotionele laag en het enorme verdriet dat zich plotseling extra aandient, liefde uitstraalt. De manier waarop ze muziek en gedichten gebruikt is treffend: ‘Muziek is niet zomaar muziek, het is ook magie. Muziek kan emoties tevoorschijn toveren waarvan je niet eens wist dat ze bestonden en gevoelens tot leven wekken waarvan je dacht dat ze helemaal afgestorven waren.’

Als lezer kijk je tijdens het verhaal mee met Dylan. De jongen stelt alles in staat zijn broertje te helpen in het rouwproces en cijfert zichzelf daarbij af en toe geheel weg. Zo af en toe maakt hij de lezer deelgenoot van zijn verleden en vertelt hij iets over zijn liefde voor Mathilde en de reizen die hij met zijn ouders maakte. Dat maakt hem tot een empathisch kereltje dat eenieder in zijn of haar sluit. Mede dit gegeven maakt dat je Een verre plek vlakbij maar moeilijk dicht kunt slaan, maar eigenlijk ook niet verder uit wilt lezen. Je wilt Dylan niet verliezen, maar weet dat dit zal gaan gebeuren.

‘Een verhaal over liefde, verlies en loslaten’. De woorden die op de cover van Een verre plek vlakbij prijken, liegen niet. Long heeft inderdaad een verhaal geschreven over liefde, verlies en loslaten. Het blijkt een verhaal waarbij niet alleen Dylan en Griff dit ondergaan. Ook de lezer doet mee en voelt liefde, voelt het verlies en moet loslaten.