De verloren dochter – Armando Lucas Correa (Valérie)

‘Als je bang bent, tel dan je hartslagen om rustig te worden. Vergeet niet dat ze eerst heel snel gaan, maar zodra je begint te tellen, merk je de stilte tussen de slagen in. Je angst zal weggaan naarmate de stilte langer wordt.’

Met deze eenvoudige mantra, suste Julius Sternberg – die hartchirurg was – zijn dochtertjes Viera en Lina toen ze klein waren.
Het werd echter de laatste herinnering van de meisjes aan hun vader nadat deze met geweld door de Duitsers uit zijn praktijk werd gehaald en naar een werkkamp getransporteerd. Enkele weken later bezweek Julius aan zijn verwondingen.
Het Berlijn van 1939 was niet langer veilig voor joden.
Hoewel Julius niet had willen vluchten omdat hij zijn patiënten niet in de steek wou laten, had hij in het grootste geheim voorbereidingen getroffen om zijn vrouw Amanda en hun dochtertjes in veiligheid te brengen. Amanda vlucht met de meisjes maar hun ontsnapping verloopt niet helemaal volgens plan…
Verscheurd door schuldgevoel bereikt Amanda Frankrijk, waar ze worden opgevangen door Claire Duval en haar dochter Danielle. In Haute – Vienne is er van de op staande oorlog nog niets te merken. Maar het verleden haalt hen traag maar zeker in, en het zal niet rusten voor het hen gevonden heeft.

De verloren dochter vertelt het aangrijpende verhaal van een moeder die de ene hartverscheurende keuze na de andere moet maken. Gevoed door angst en paniek neemt Amanda in een vlaag van impulsiviteit een beslissing die immense gevolgen heeft voor hen allemaal.

Had ik hetzelfde gedaan als Amanda? Deze vraag zullen veel lezers zich ongetwijfeld stellen. Als we er rustig een paar nachtjes over hadden kunnen slapen misschien niet. Maar op zo’n moment waarbij je als moeder met je rug tegen de muur staat, in het nauw gedreven zoals een wild dier, dan denk je niet meer helder. Dan kan het bijna niet anders dan dat je hart het overneemt van je verstand…

In deze vreemde tijden, waarbij we ook een beetje in oorlog zijn met een gemeenschappelijke doch onzichtbare vijand die COVID-19 heet, kunnen we ons misschien net dat tikkeltje beter inleven in de gebeurtenissen tijdens Wereldoorlog I en II. Wij voelen ons nu al gekooide tijgers omdat we enkele weken van thuis uit moeten werken, niet naar de winkel mogen gaan en de ‘social distance’ moeten respecteren. Maar eigenlijk is dat allemaal nog lang niet zo erg als toen. Houden wij ons niet aan de regels, dan krijgen we een boete of worden we ziek. Toen werd je opgepakt, geslagen en mishandeld, als een beest in een veewagon op transport gesteld, moest je in een werkkamp werken tot je erbij neerviel of ziek werd, kreeg je amper te eten en wachtte je de dood met de kogel of werd je vergast. En dan hebben we het nog niet over alle anderen die ondergedoken leefden op zolders, in kelders en in andere kleine verborgen ruimtes waar nauwelijks daglicht binnen viel en waar ze maanden tot jaren geen frisse lucht konden inademen… Het kan dus nog heel wat erger, toch?

Armando Lucas Correa verrast ons voor de tweede maal met een prachtige oorlogsroman, gebaseerd op een waargebeurd verhaal.
Het boek leest als een trein en hoe goed je het ook probeert, de gebeurtenissen zijn origineel en bijna niet te voorspellen! Een echte aanrader!