De laatste zes – Alexandra Monir (Liselore)

Vierentwintig tieners worden geselecteerd om op missie te gaan in de ruimte, op weg naar Europa. De aarde overkomt de ene natuurramp na de andere. Het is tijd om een nieuwe woonplaats te vinden voor de mens. Naomi en Leo zijn twee van die vierentwintig tieners die de wereld zullen redden. Al blijkt al snel dat er vanalles mis kan gaan, maar daar worden de monden dicht over gehouden. Wilt Naomi wel mee naar Europa? Kan Leo zijn geliefde hier achterlaten? Naomi en Leo maken samen met tweeëntwintig andere jongeren kans om de toekomst te zijn van de mens, maar redden ze het tot de laatste zes?

Dit boek lezen is een heel klein beetje eng. In die zin dat wat er gebeurt qua natuurrampen, volgens mij ooit ook op onze aarde zal voorkomen. Volledige steden die onderwater staan door overstroming? Ik zie het wel gebeuren, met de stijgende zeespiegel. Wat de laatste zes schetst als leefsituatie voor talloze mensen, staat ons mogelijks ooit ook te wachten. Dat is behoorlijk griezelig, toch?

Enkel en alleen door de griezelig echte situatieschets vind ik dit boek al geweldig. Neem daar nog twee hele sterke hoofdpersonage met een totaal verschillende achtergrond bij. Daar bovenop doe je nog de sterke schrijfstijl van Alexandra Monir. En als kers op de taart komt er volgens mij nog een vervolg op dit boek. Heeeeeeeeerlijk!

Je wordt helemaal meegezogen in de geest van zowel Leo, een Italiaanse zwemmer, en Naomi, een Amerikaanse wonderkind. Het lijkt wel alsof je zelf een van de vierentwintig bent en toch nog mag mee genieten van de spanning die anderen beleven. Het verhaal is op die manier geschreven dat je eigenlijk geen giga-fan van science fiction moet zijn om hier van de houden. Als het te ingewikkeld wordt, haak ik ook af. Hier dus niet. Alles speelt zich nog af op aarde, maar wel ter voorbereiding van Europa.

Moest er ooit een vervolg komen van De laatste zes, wees dan zeker dat ik het zal willen lezen!