De comeback van Carrie Soto – Taylor Jenkins Reid

Carrie Soto is van jongs af aan vastbesloten geweest de beste tennisster ooit te worden. Ze traint enorm hard en vecht zich een weg naar de top. Dat ze zich niet populair maakt, interesseert haar niet want ze is volledig gefocust op haar doel. Bij het beëindigen van haar carrière kijkt ze met trots terug op alles wat ze heeft bereikt: ze heeft elk record verbroken door twintig grandslamtitels te winnen. Ondertussen, zes jaar later, ziet Carrie hoe het nieuwe tennistalent Nicki Chan steeds dichter bij haar record komt. Ze tennist even meedogenloos als Carrie ooit deed en Carrie kan het niet zomaar laten gebeuren dat Chan haar record afpakt. Ze besluit dat het tijd is voor de grootste comeback ooit en haar record terug te winnen.

Ik maakte begin dit jaar kennis met Taylor Jenkins Reid toen ik De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo las. Op dat moment wist ik ook meteen dat dat niet het laatste boek van deze auteur was dat ik wilde lezen, dus viel er in maart een nieuw boek op de mat: De comeback van Carrie Soto. En Taylor Jenkins Reid doet het weer!

Je hoeft absoluut geen tennisfan of -kenner te zijn om te genieten van deze nieuwe roman van Taylor Jenkins Reid. Hoewel het af en toe een beetje technisch wordt, vooral als Carrie met haar vader en coach overlegt over de beste strategie of verbeterpunten, zijn het net die details die je als lezer meenemen en die je niet uit het verhaal halen. De geloofwaardigheid van de karakters wordt hier enkel groter door. Vanaf het begin van het verhaal is Carrie Soto geen likable karakter. Ze is niet overdreven onsympathiek, maar ze is hard, voor zichzelf en de mensen om zich heen. Dat merk je als lezer ook aan de reactie van andere tennissters, aan de reacties van de pers en zelfs aan haar vader, die haar af en toe lijkt te willen meegeven dat het ook op een andere manier kan. Toch leef je met haar mee en kruip je als het ware in haar huid.

Haar doorzettingsvermogen kent geen grenzen en dat maakt haar ook iemand om naar op te kijken. Lezers die ook andere boeken hebben gelezen zullen merken dat je altijd op de een of andere manier naar het hoofdpersonage van Reid opkijkt en ze voelen zo echt aan, ook Carrie. Ze hebben nooit echt bestaan, maar ik sta tijdens het lezen van de verhalen van Reid vaak op het punt om Wikipedia erbij te nemen om me ervan te verzekeren dat het echt wel allemaal verzonnen is. Carrie Soto is zo menselijk, wat maakt dat je heel dicht bij haar kan staan als lezer en alle emoties die zij ervaart, ook voelt binnenkomen.

De comeback van Carrie Soto is wat mij betreft opnieuw een schot in de roos van Taylor Jenkins Reid: een sterk hoofdpersonage, een verhaal dat heel vlot leest en een enorm gevoel voor realisme waardoor je helemaal in het boek zit. Ik kan alleen maar uitkijken naar een volgend boek!