De berentafel – Martine Glaser
Marie wordt wakker in een voor haar onbekende kamer in een onbekend huis. Ze heeft geen idee waar ze is en eigenlijk ook niet wie ze is. De man en vrouw die de kamer iets later binnenkomen spreken Frans en Marie is zeker dat dat niet de taal is die ze normaal gezien spreekt. Helaas heeft ze ook geen idee welke taal ze normaal wel spreekt, waar ze normaal woont en wie deze mensen eigenlijk zijn. Nergens in het huis vindt ze speelgoed of foto’s van vroeger en ook de man en vrouw roepen geen enkele herinnering bij haar op. Haar hoofd is één groot doolhof. Is haar naam eigenlijk wel Marie?
Van Martine Glaser verscheen bij Clavis eerder al heel wat ander werk. Zie me, hoor me, De zaterdag van het onweer en Mij pak je niet zijn drie titels die mij allemaal erg wisten te boeien. En ook De berentafel krijgt vanaf nu een prominent plekje in die lijst want ik heb van begin tot eind genoten van dit poëtisch zeer sterke verhaal.
De berentafel telt net iets meer dan 80 bladzijden en lijkt daardoor een dun boekje dat je snel tussendoor even kan lezen. Maar de inhoud is groots en het boek beoordelen op zijn dikte doet zoveel afbreuk aan het prachtige verhaal dat Glaser in dit boek construeert. Het concept is vrij eenvoudig, maar de kracht die uitgaat van het jonge meisje is inspirerend. Dat combineert Glaser met een poëtische schrijfstijl, waarmee ze op een prachtige en subtiele manier het kleine dorpje en de huizen in de straat schetst. Het gaat over minieme details, zoals de blauwe luikjes van het huis, die ervoor zorgen dat de hele setting klopt tot in de puntjes en zo realistisch en echt aanvoelt.
De boodschap van dit verhaal, de kracht en macht van je omgeving, maar ook de kracht van herinneringen, is er eentje om te onthouden. Het jonge meisje heeft wel het gevoel dat er iets niet klopt, maar de man en vrouw blijven haar vertellen dat ze is waar ze hoort te zijn en Marie begint steeds sterker te geloven in die waarheid. Maar desondanks sluimeren er in haar hoofd herinneringen die haar het tegendeel doen geloven en stukje bij beetje vindt ze de kracht om naar de herinneringen te graven.
Ondanks het beperkt aantal bladzijden is dit een boek dat ik me nog lang zal herinneren. De mooie schrijfstijl van Martine Glaser, het breekbare verhaal van het jonge meisje en de kracht van herinneringen en je omgeving maken van De berentafel een verhaal om in je hart te sluiten.
