Bloemen van de duisternis – Tatiana de Rosnay (Marloes)

Alles wat je wil…of toch niet?

Nadat de man van Clarissa er met een ander vandoor is gegaan, besluit Clarissa haar spullen te pakken en te vertrekken. Ze vertrekt naar het Parijs van de nabije toekomst. Nadat, jaren geleden, de Eiffeltoren bij een terroristische aanslag verwoest is, is het gebied rondom de Eiffeltoren eindelijk opnieuw opgebouwd. Clarissa wordt uitgenodigd te “solliciteren” naar een plekje in een van de nieuwe appartementen. Het is een appartement dat speciaal voor kunstenaars in het leven is geroepen en Clarissa, schrijfster, zou er prima passen. Helaas blijkt de keuze voor dit appartement wellicht niet de beste keuze.

In het verhaal in Bloemen van de duisternis van Tatiana de Rosnay zoomt de lezer even verder in de tijd. Een reeks aanslagen heeft de wereld doen opschrikken en de meest toonaangevende beelden zijn verdwenen. In die wereld laveren Rosnays belangrijkste personages, Clarissa en haar kleindochter Andy.

Lange tijd lijkt de roman niet echt speciaal. Het verhaal kabbelt maar wat voort en het personage lijkt vooral een besluiteloze schrijfster die kampt met hevige woede jegens haar overspelige ex-man. Ze is in een hypermodern appartement terechtgekomen, waar persoonlijke butler, Mrs Dalloway, haar van alle gemakken dient te voorzien. E-mails worden voorgelezen, boodschappen worden gebracht, haar gezondheid wordt wekelijks in de gaten gehouden en inbraak is -door Dalloway- onmogelijk.

Toch wringt daar voor de lezer al snel de schoen, ware het niet dat de twijfel ingezet wordt door Clarissa zelf. Al vrij snel ontstaat de vraag in hoeverre het wenselijk is dat je als bewoonster continu in de gaten gehouden wordt. Zowel de lezer als Clarissa krijgt steeds meer argwaan en langzaam maar zeker gaat het huis van deze auteur beklemmend aanvoelen.

Op dat moment ontstaat een kans die helaas niet gegrepen lijkt te worden. De Rosnay laat Clarissa wel wat onderzoek doen naar de wetenschappers achter het huizenproject, maar maakt de lezer niet écht deelgenoot. Gelaten wacht je af wat er gaat gebeuren, maar écht je interesse wekken doet het niet. Dit heeft vooral te maken met de toch wel oppervlakkige uitwerking van de thematiek kunstmatige intelligentie. De Rosnay heeft met dat thema een uiterst interessant en vernieuwend onderwerp in handen. Echter, de roman blijft op de oppervlakte kabbelen, waardoor het de bespreking van het thema niet verder lijkt te komen dan het slechts een paar keer benoemen.

Dit zie je ook terug in het andere thema uit het verhaal: overspel. Hoewel de manier waarop De Rosnay dit uitwerkt – cursieve delen in aantekeningvorm, veelal eindigend met cliffhangers – zeker aantrekkelijker is, is de uiteindelijke climax meer een anti-climax door de geringe aandacht die het krijgt.

Gelukkig blijft Bloemen van de duisternis een “lekker leesboek”. De goed te begrijpen schrijfstijl, zoals we al kenden vanuit Haar naam was Sarah geeft de roman ook nu weer een prettig leesbaar karakter. Bovendien weet De Rosnay ook nu weer de belangrijkste personages een volledig karakter mee te geven. En dat is ook wat waard.