Appels vallen niet – Liane Moriarty (Lisa)

De familie Delaney lijkt het perfecte gezin. De gepensioneerde tennisleerkrachten Joy en Stan blijven sportief door nog toernooien te blijven tennissen. Winnen kunnen ze nog steeds in dubbelspel. Sinds ze het familiebedrijf hebben verkocht, hebben ze ruim de tijd om te ‘ontspannen.’ Hun vier kinderen zijn ondertussen allemaal volwassen en hebben elk hun eigen leven. Of ze dit leven ten volle benutten, blijft natuurlijk de vraag. Al zouden hun ouders dit nooit ter sprake durven te brengen. Als Joy Delaney van de ene op de andere dag verdwijnt, verandert alles. De kinderen worden gedwongen om het huwelijk van hun ouders en hun eigen verleden met nieuwe ogen te bekijken. Zou haar verdwijning iets te maken kunnen hebben met die vreemde huisgast van een jaar geleden? De vraag blijft of het wel zo’n rozengeur en maneschijn was bij het huishouden Delaney als ze naar de buitenwereld lieten doorschemeren.

Ik las al heel wat boeken van Liane Moriarty en ook deze keer stelde ze me niet teleur. Het verhaal wordt afwisselend verteld in gebeurtenissen van een jaar geleden en het heden, waar Joy Delaney vermist is. Wat ik interessant vond, was dat de gebeurtenissen in het heden niet door één van de hoofdpersonages wordt verteld, maar door telkens weer een andere buitenstaander of kennis van de familie. Hierdoor krijgen we als lezer telkens weer een ander buitenstaanders perspectief op de verdwijning van Joy.

De hoofdstukken uit het verleden worden telkens verteld door één van de vier kinderen. Ze hebben allemaal hun eigen demonen die hen parten spelen en waar ze mee in het reine moeten komen. Ik vond de broer-en zus relaties van de kinderen onderling erg realistisch neergezet. Doorheen het verhaal werd er net genoeg gehint naar het geheim om mijn nieuwsgierigheid geprikkeld te houden. Hierdoor was ik geneigd om te blijven lezen.

Liane Moriarty is een kei in thrillers te schrijven die even vlot lezen als een chicklit. Daarnaast is Appels vallen niet een leuke tijdscapsule van de coronapandemie. Het is geschreven in volle pandemie en er wordt tegen het einde een verwijzing gemaakt naar de lockdown in Australië. Een leuk extraatje voor de toekomstige lezers voor wie de pandemie geen actueel onderwerp meer is.