Mag ik misschien ook nog iets zeggen?

Ik heb lang getwijfeld om dit artikel te schrijven, maar ik bleef heel sterk met mijn eigen gevoel zitten en dat begon te wringen… Uiteindelijk is het mijn blog, die ik wil kunnen gebruiken om mijn liefde voor boeken te delen. Die liefde, die eindeloze liefde, is soms zo ver zoek en dat maakt me intens verdrietig.

Voor ik verder ga: niets van alles wat hier staat neergeschreven is gericht tegen één persoon. Het is een gevoel van negativiteit dat ik niet meer van me krijg afgeschud en dat ik daarom van me af probeer te schrijven. Door het delen met mensen die mij misschien begrijpen, die het herkennen. Dus deze is misschien speciaal voor jou.

Ik heb de bookcommunity altijd geweldig gevonden. Boeken lezen lijkt voor velen een eenzame hobby en ook in de meeste vriendengroepen is het iets zeldzaam. Toch, en dat zullen heel veel boekenfans beamen, is het een prachtige hobby en allesbehalve eenzaam. Ik heb er zoveel fijne mensen leren kennen, waarmee ik heerlijk over boeken kan praten, maar die er ook op zoveel andere momenten al voor mij zijn geweest. Ook mijn beste vriendin, die mij zo goed kent en die alles van mij weet, heb ik leren kennen dankzij onze geweldige community. Alleen daarvoor al hou ik er zo van: iedereen is zo bereikbaar, staat open voor leuke gespreken, deelt spontaan leuke tips of ideeën, wil samenwerken… en zo kan ik nog even doorgaan. Die gedeelde liefde voor het boek en het geschreven woord verbindt ons met elkaar. Heel lang heb ik gedacht dat het een zalige plek is om te zijn, waar ik ook oprecht graag ‘ben’. Al worden de scheurtjes in dat perfecte beeld met de tijd steeds zichtbaarder…

Wat is er mis met een gesprek? Wat is er verkeerd aan fouten maken? Niemand is perfect. Ik niet, jij niet, je medebookstagrammers niet. Fouten maken doen we allemaal, continu, dag na dag. Word jij daar graag op afgestraft? Neen, fouten maken hoort bij een leerproces en hoort bij groeien. Maar weet je wat ik wel fout vind? Naïviteit. We leven in een tijd waarin alle informatie voor handen lijkt te zijn. Alles is met één klik vindbaar op het internet, iedereen heeft overal wat over te zeggen en krijgt daar ook de ruimte toe. Denk maar aan de vele plaatsen waar je reviews kan achterlaten over producten. Langs de andere kant zouden wij daarom des te meer moeten beseffen hoe eenzijdig informatie is die je online vindt. Het gaat over de invulling van één individu aan een verhaal. Heb jij je ooit al eens afgevraagd wat de andere kant van zo’n verhaal zou kunnen zijn? Ben jij, als kritische gebruiker, ook al eens gaan zoeken naar een andere versie van de feiten?

En dan kom je, hoe kan het ook anders, uit bij een eeuwenoude conclusie: er bestaat niet zoals als DE waarheid. Elk verhaal, elke versie van feiten is gekleurd. Maar het is onze plicht, als blogger, als kritische lezer en als mens, om kritisch om te gaan met alles wat je hoort en ziet. Om te durven nadenken over de andere kant van het verhaal én om ook die andere kant een plaats te geven. Om ruimte te creëren voor dialoog. Want enkel op die manier kunnen we samen, met z’n allen, problemen aanpakken en oplossen. Communicatie, een open dialoog, lijkt makkelijker dan ooit tevoren, maar blijkt in de realiteit moeilijker dan gedacht.

Kunnen we afspreken dat jij en ik wel met elkaar praten? Dat jij ook de andere kant van het verhaal wil horen voor je een oordeel velt? En dat we die fantastische community waar we zoveel van houden weer een beetje mooier maken met alle liefde die er in ons zit?