Vox – Christina Dalcher (Lisa)

Christina Dalcher heeft met VOX een schrikwekkend toekomstbeeld gecreëerd van de VS, wanneer deze beslist om terug te keren naar een samenleving zoals vroeger. In deze alternatieve samenleving is de plaats van de vrouw thuis om te zorgen voor het huishouden. Alle vrouwen krijgen een teller om hun pols, die optelt hoeveel woorden een vrouw spreekt per dag. Als de teller op honderd is beland, krijgt de vrouw een schok om haar eraan te helpen herinneren dat ze moet zwijgen. Als je bedenkt dat de gemiddelde vrouw een totaal van 20 000 woorden gebruikt per dag, is dit bitter weinig. Vox volgt het verhaal van Jean, een voormalige dokter in de neurolinguïstiek. Ze krijgt de taak om een medicijn uit te vinden tegen afasie. Als compensatie mag haar polsteller af gedurende de periode van haar onderzoek. We zien haar terugkijken over hoe het ooit zover is kunnen komen.

Het verhaal is in het ik-perspectief geschreven. Dit was een slimme zet van de schrijfster. Hierdoor voelen we ons als lezer net als Jean opgesloten. We zoeken samen met haar naar een uitweg uit deze onredelijke maatschappij die zich verantwoord met woorden van de Bijbel. Als geschiedenislessen me één ding geleerd hebben is het wel dat het nooit een goed idee is om een religie klakkeloos de wetgeving van een land te laten bepalen. Het is een enge gedachte dat onze toekomst er zo uit kan zien.

VOX heeft me koude rillingen bezorgd. De maatschappij die hier wordt geschetst, lijkt zowel zo ver weg, als angstaanjagend dichtbij. Gelijkheid tussen man en vrouw is een recht, waar we als vrouwen lang voor hebben moeten vechten. Maar al te vaak ervaren we dit als vanzelfsprekend. VOX maakt ons opnieuw duidelijk dat we onze stem moeten blijven gebruiken om deze rechten te behouden.  Het is een oproep tot feminisme, verhuld in een dystopisch jasje. Het was niet altijd even gemakkelijk om te lezen, ondanks zijn korte hoofdstukken. Maar het is zeker een goede wake-upcall voor alle vrouwen die het belang van het feminisme zijn vergeten. Ik kan maar moeilijk geloven dat het een debuut is. Mijn respect gaat uit naar de schrijfster die met deze roman een verhaal heeft verteld dat nog lang zal nazinderen.