Ons kasteel aan zee – Lucy Strange (Marloes)

Lieve Petra

 “En het is niet eerlijk dat ze alleen maar vanwege haar geboorteland opgesloten moet zitten.” Je woorden spoken nog steeds een beetje na in mijn hoofd. Je hebt helemaal gelijk zeg en jij, als twaalfjarige, lijkt de wereld veel beter te snappen dan al die volwassenen die alleen maar willen ruziën. Het verhaal dat je in Ons kasteel aan zee via de pen van Lucy Strange vertelt, laat dat wel zien. Ik vind het knap, en ook wel wat bijzonder, dat je de wereld al zo goed lijkt te begrijpen.

Je vertelt de lezer dat je samen met je zusje en je ouders in een ‘kasteel’ aan het water woont. In de buurt van jullie huis staan de vier stenen en van jullie vader hebben jullie de legende van de Wyrm en de Stenen gehoord. Je vertelt: ‘Vanaf het moment dat ik het verhaal voor het eerste hoorde, wist ik dat het meer, veel meer betekende. (…). Ik wist dat de oeroude magie van onze kliffen echt was, en dat ik was voorbestemd om op de een of andere manier een deel van die legende te worden.’

Met die opmerking creëer je spanning voor de lezer. Daarna confronteer je ons met de Tweede Wereldoorlog. Ook bij jullie voel je de effecten van die oorlog, zeker wanneer jullie moeder, Mutti, nadelen ondervindt van het feit dat de Duitse medemens niet altijd vertrouwd wordt. Jullie leven verandert op dat moment hevig.

Je maakt het de lezer gemakkelijk met je verhaal. Alleen jij vertelt wat er gebeurt en je vertelt het verhaal ook in de goede volgorde van tijd. Op die manier hoeven wij niet heel erg op te letten en kunnen we je verhaal goed begrijpen, al gebruik je soms wel wat bijzonder moeilijke woorden voor een 12-jarige (bijvoorbeeld ‘sinistere’). Wat daardoor wel jammer is, is dat we bijna niets weten over je zusje of over Spokige Joe. Alleen de dingen die jij vertelt, weten we en daarmee moeten we het doen. Vooral je zusjes gedachten en gevoelens hadden je verhaal extra speciaal kunnen maken.

Wat daarbij ook een beetje bijzonder, en misschien wat ongeloofwaardig is, is de manier waarop jullie (jij en je zusje) te werk gaan in het verhaal. Jullie zijn nog zó verschrikkelijk jong en jullie doen dingen die bij oudere kinderen of misschien zelfs wel volwassenen passen, vooral de manier waarop je zusje te werk gaat of de manier waarop jullie nadenken over landverraad. Ik heb continu het idee gehad dat ze veel ouder dan jij moet zijn, maar volgens mij is dat helemaal niet zo.

Wat mooi is aan je verhaal – ook al is je verhaal natuurlijk niet ‘leuk’ – is dat je een nieuwe of andere kant van de Tweede Wereldoorlog vertelt. Veel verhalen over de oorlog kennen we al, maar dit verhaal is nét een beetje anders. Vooral het feit dat je waargebeurde elementen uit de oorlog combineert met de legende over de stenen is speciaal. Op die manier blijft het verhaal spannend, avontuurlijk en ook wel indrukwekkend. Je maakt er eigenlijk een ontdekkingsreis van voor degene die je verhaal leest of beluistert en dat vind ik knap!

Tegen het einde van het verhaal vertel je misschien een beetje te veel. Je wilt snel vertellen hoe het afloopt met jou, je ouders en je zusje – dat is te begrijpen – maar je gaat wel heel snel door alle gebeurtenissen heen. In een ‘epiloog’ vertel je zelfs hoe het later allemaal gaat. Dat is best wel jammer, want niets is zo leuk te gokken hoe het nu verder zou gaan. Je hoeft niet alles te verraden, toch?

Ik wil je bedanken, Petra, bedanken voor je verhaal. Je hebt de boekenwereld weer een stukje interessanter gemaakt, Dochter van Steen!

Liefs,

Een lezer