De onschuld zelve – Amy Lloyd (Marloes)

Gebrek aan logische lijn breekt

 Wie zich met De onschuld zelve rijk rekent als het gaat om verschrikkelijk spannende en goed geconstrueerde thriller, heeft het mis. Het debuut van Amy Lloyd is zeker spannend, maar verliest op allerlei vlakken kracht.

Het verhaal gaat over een Engelse docente die via verschillende fora de moordzaak rondom Holly Michaels volgt. Dennis wordt als dader gezien en jaren terug heeft hij de doodstraf opgelegd gekregen. Tot op heden is de doodstraf echter niet uitgevoerd. Een steeds grotere groep mensen gelooft in zijn onschuld; de fora overstromen met feiten die Dennis vrijpleiten. Op 29 januari schrijft Sam een brief aan de gevangene en tot haar grote verbazing reageert hij. Ze pakt haar spullen, vertrekt naar Amerika en bezoekt Dennis. Tegelijkertijd neemt ze contact op met Carrie en werkt ze mee aan een documentaire over de onschuld van Dennis: Reconstructie van de waarheid. Samen strijden ze tegen ‘het kwaad’.

De start van De onschuld zelve wordt gekenmerkt door een aaneenschakeling van onlogische gebeurtenissen. Het feit dat Sam fora afspeurt in de zoektocht naar feiten rondom Dennis’ veroordeling is wellicht geloofwaardig, haar correspondentie, haar plotselinge vertrek naar de VS én het gemak waarmee ze Dennis kan ontmoeten zijn enigszins verbazingwekkend. Helaas verliest Lloyd hiermee menig lezer; Sams gedrag is deels onverklaarbaar, waardoor sympathie ontwikkelen net iets té lastig gaat.

Naarmate het verhaal vordert en Dennis en Sam elkaar vaker spreken, lijkt het verhaal beter geconstrueerd te zijn en wordt Sam toegankelijker. Even lijkt het alsof Lloyd slechts even wat hoofdstukken nodig had om de juiste slag te pakken te krijgen. Het verhaal begint te boeien en de thematiek heeft, door het onderzoek in het onderzoek, een origineel tintje. Daarbij komt dat personages als Sam en Dennis allebei iets mysterieus over zich hebben. Hoewel menigeen denkt dat Dennis niets op zijn geweten heeft, doet hij af en toe dingen die het tegendeel lijken te bewijzen. Ook zijn naaste omgeving zorgt met uitspraken voor de nodige vraagtekens bij de lezer: ‘Buitenstaanders zullen dat nooit begrijpen. Ze waren er niet bij. Ze kennen de gezinnen niet. Ze kennen Dennis niet. Niet zoals hij toen was, voor jullie zich met hem bemoeiden en hem leerden zich als slachtoffer voor te doen in plaats van de dader die hij is.’

Sam, daarentegen, boeit door haar onbezonnenheid. Hoe kan ze haar hele hebben en houwen in Engeland zomaar achter zich laten en zich zo vol op deze gevangene storten? Haar doorzettingsvermogen en haar eerlijke leventje triggeren de lezer; ergens moet een keer iets mis gaan.

Helaas blijft de snelheid in de thriller de plot tegenwerken. Door het hoge verhaaltempo lijken verhaalelementen ‘uit de lucht’ te vallen en doen verschillende gebeurtenissen zacht gezegd onlogisch aan. Ook de thematiek waar Lloyd uiteindelijk naartoe wil, komt hierdoor onvoldoende uit de verf. Dit is jammer, want De onschuld zelve bevat in de kern veel goeds. Het overgrote deel van de plot is op zichzelf interessant, de personages bezitten interessante karaktereigenschappen en hebben mysterieuze agenda’s en Lloyd speelt volop met elementen om spanning te creëren, zoals het gebruik van cliffhangers, spannende locaties en open plekken.

Toch lijkt dit alles niet voldoende de thriller écht tot een hoger niveau te brengen. De thematiek, iets waar De onschuld zelve, zich mee kan upgraden, heeft onvoldoende wortels ontwikkeld in de aanloop van de climax om écht tot de lezer door te dringen. Slotpassages waarin te expliciet verteld wordt wat het eigenlijke probleem is, doen de thriller daarin misschien meer kwaad dan goed. Hoewel ook hier Sams gedrag uiterst interessant is, zorgen de door de auteur dichtgeslagen themadeuren die de lezer zo graag zelf gesloten had, voor een onvoldaan gevoel. De onschuld zelve had meer kunnen zijn.