Halverwege het einde – Mascha Gesthuizen

In Halverwege het einde volgt de lezer het heftige verhaal van Ubele. Ze is 44 en huisarts, maar door haar drukke leven is er geen tijd voor haarzelf. Daarbij draagt ze een zware rugzak met emotionele bagage met zich mee. Het verlies van haar moeder bij haar geboorte, haar vader die altijd van huis was, haar stiefmoeder die al haar tijd nodig had om bezig te zijn met haar broer. Van Ubele werd verwacht dat ze snel volwassen werd, haar verantwoordelijkheden nam en overal haar steentje bijdroeg. Maar dat begint haar nu steeds meer parten te spelen. Wanneer een patiënt op een dag bij haar binnenstapt tijdens spreekuur, diagnosticeert Ubele de vrouw als iemand met depressieve klachten, maar opeens wordt ze ook geconfronteerd met haar eigen symptomen…

Mascha Gesthuizen schreef dit boek vanuit haar eigen ervaring als arts en fascinatie voor het thema. Het verhaal van Ubele is dus gebaseerd op waargebeurde feiten.

Een van de sterkste aspecten van dit boek is zonder twijfel het feit dat de auteur nergens iets verbloemt. De rauwheid van de depressieve gedachten van Ubele, haar verscheidene bijna-pogingen… Alles staat er, net zoals het is. Hoewel dit langs de ene kant zorgt voor een zwaar gewicht en donker randje, past het perfect bij dit boek. Als je als auteur met dit thema aan de slag wil gaan, zou het ook niet werken om alles mooier voor te stellen dan het werkelijk is.

Door de vlotte schrijfstijl van Gesthuizen komen de gedachten voor hoofdpersonage Ubele binnen bij de lezer. Niet rustig, maar kei hard en direct. De last die ze lijkt mee te dragen en die Gesthuizen op sommige momenten zo raak en zo kwetsbaar durft te verwoorden zijn puur en pijnlijk, maar maken van Ubele wel een echt mens in plaats van een personage op papier.

“De innerlijke strijd en de uiterlijke schijn zijn soms zo ver van elkaar verwijderd dat afstand onoverbrugbaar lijkt. Soms heb ik de behoefte boven mijn lijf uit te stijgen, gewoon, omdat wat ik denk helemaal niet meer past in zoiets aards als mijn lichaam.” (p81)

Door wat er in mijn leven de afgelopen twee jaar heeft gespeeld na de zelfdoding van mijn vader, kwam het verhaal bij mij misschien nog beter binnen. Het is heel zwaar om Ubele te volgen en overspoeld te worden door de negatieve en donkere gedachten, maar je krijgt er wel een beeld over hoe dit voor mensen met een depressie moet zijn. Begrijpen is misschien nog een stapje te ver wat mij betreft, maar het idee en het motief van mensen die overgaan tot zelfmoord komen hier op een eerlijke manier naar voren en ze creëren een stadium van begrip.

Halverwege het einde zorgt voor een zware leeservaring die de nodige moed vraagt van zijn lezer. De vele duistere gedachten van Ubele en haar suïcidale neigingen creëren een donkere sfeer, maar bieden ook een perspectief om, stapje voor stapje, te zoeken naar begrip en misschien zelfs vergeving.