Mermaid – Louise O’Neill (Valérie)

Muirgen (Gaia) is de jongste dochter van de Zeekoning, die zes prachtige dochters heeft. Op haar vijftiende verjaardag mag ze voor het eerste naar boven zwemmen om te kijken hoe het leven op het land eraan toe gaat. Ze bespiedt er een bootje met enkele feestende jongeren maar als het weer plots omslaat en hun boot kapseist, besluit ze om tegen alle regels in één van de jongeren te redden: de knappe Oliver (Olli). Vanaf dat moment krijgt Muirgen Oliver niet meer uit haar hoofd. Maar Muirgen is beloofd aan Zale, een meerman die haar enkel als een trofee wil hebben. Ook de Zeekoning zelf gebruikt zijn dochters voornamelijk om met hen te pronken en hen met zijn macht te onderdrukken. Hij herinnert hen voortdurend aan het feit dat hun moeder, die steeds naar boven zwom, verstrikt raakte in een vissersnet en vermoord werd door de mensen. Maar Muirgen is smoorverliefd en ten einde raad zwemt ze naar Ceto de Zeeheks, in de hoop dat zij haar benen kan geven. Dat kan Ceto, maar in ruil daarvoor moet ze een hoge prijs betalen: haar prachtige stem. Muirgen krijgt benen maar telkens ze er op loopt, lijdt ze vreselijk veel pijn. Daarbij heeft ze slechts twee manen de tijd om Oliver van haar liefde te overtuigen, anders zal ze sterven.

Eens op het land wordt Muirgen gevonden door Oliver en neemt hij haar mee naar huis. Hij noemt haar Grace. Grace helpt hem bij het verwerken van zijn verdriet. Oliver rouwt om het verlies van zijn vader en zijn grote liefde Viola die tijdens de bewuste storm waarbij Muirgen hem redde, verdronk. Tijdens de korte periode die ze op het land doorbrengt, leert ze dat Oliver misschien toch niet zo perfect is als ze wel dacht… Ondertussen zoekt Muirgen ook naar aanwijzingen over haar overleden moeder. Is Muireann van de Groene Zee wel echt gevangen genomen door mensen of is er op Muirgen’s  eerste verjaardag iets heel anders gebeurd?

Mermaid vertelt het verhaal van De kleine zeemeermin vanuit een iets moderner en vooral feministisch perspectief. Hierdoor is het zeker geen sprookjesachtig verhaal. De zeemeerminnen in het koninkrijk van de Zeekoning worden regelmatig geconfronteerd met machtsmisbruik en geweld door de (zee)meermannen. Ze worden onderdrukt en dom gehouden net zoals men ook bij vrouwen deed ten tijde van de heksenvervolgingen. Rebelleren werd met geweld in de kiem gesmoord en dit enkel en alleen omdat mannen bang waren voor slimme en sterke vrouwen.

Het boek heeft een hoog chicklit-gehalte. Het leest vlot en het is erg girly. Zowel de zeemeerminnen als de aquafauna en –flora worden mooi beschreven door O’Neill. Het verhaal zelf is een nogal duistere versie van De kleine zeemeermin in vergelijking met het originele sprookje. Hier miste ik wel een beetje het vrolijke en speelse van het originele verhaal. Met name het stilletjes vergaan en zelfs wegrotten van Muirgen’s voeten is nogal extreem te noemen. Op het einde wordt het even verwarrend wanneer er net iets te veel suggesties voor de afloop gegeven worden waardoor je de indruk krijgt dat O’Neill zelf niet kon kiezen maar de moraal van het verhaal komt op dat moment zo sterk naar voor dat dit ruimschoots goed gemaakt wordt.

De kaft van het boek is ook erg mooi! Ze is bedekt met glinsterende blauwe schubben zoals enkel een vis of een zeemeerminnenstaart die heeft. Onder de glitter en glamour schuilen echter heel wat geheimen die het daglicht niet mogen zien.