De dag van Eden – Liz Flanagan (Marloes)

Lieve Jess,

wat fijn dat je zo openhartig bent en ons je verhaal over je beste vriendin Eden wilt vertellen, met behulp van de woorden van Liz Flanagan. Je verhaal maakt mensen stil, dat weet ik zeker.

Je vertelt ons dat Eden op een dag uit je leven verdwijnt. Je gaat naar school en ontdekt dat ze er niet meer is. De politie wil je spreken en je ouders maken zich zorgen. Loopt er een dader rond? Jij denkt van niet. Je denkt dat Eden nog leeft en je wilt haar terugvinden, koste wat het kost. Terwijl je zoekt naar Eden, vertel je ons over haar leven. Je vertelt over haar zusje Iona en over Edens vriend Liam. Je vertelt over hoe jullie in het verleden verschrikkelijke en mooie dingen meemaakten en zo probeer je te begrijpen wat er met Eden is gebeurd, waar ze is en waarom dit is gebeurd.

Het was de ‘werkweek’; dat weet je zeker. Waarom dat zo is en wat er dan gebeurd is, hou je lange tijd voor jezelf. Prima, want zo maak je het verdrietige verhaal toch ook een beetje spannend voor de lezer. De terugblikken die je hebt, naar jullie verleden (lang geleden of nog maar eventjes terug), zijn voor ons heel belangrijk: ze helpen ons begrijpen waarom Eden is zoals ze is en waarom jij zo op je tenen moet lopen als het gaat om je beste vriendin. Je geeft in je verhaal niet scherp aan wanneer je overgaat op een terugblik en daardoor moeten wij alert zijn bij elke nieuwe alinea. Toch waardeer ik die manier van je wel, omdat het heel realistisch is. Gedachten komen toch ook ‘zomaar’ op, is het niet?

Hoe meer je vertelt, hoe meer we te weten komen over je vriendin en dat is soms hartverscheurend. Je vertelt voor ons een écht nieuw verhaal, omdat je vertelt hoe het is om te rouwen. Dat doen mensen wel vaker, maar vaak gaat het dan over hoe zij zelf rouwen. Jij vertelt hoe je beste vriendin rouwt en hoe jij eigenlijk aan de zijlijn toe staat te kijken. Je hebt een machteloos gevoel en dat weet je redelijk goed over te brengen op ons. Wij krijgen datzelfde gevoel niet helemaal, maar snappen je wel.

Wat ik wel jammer vind, is dat je sommige dingen uit je verhaal niet vollediger aan ons uitlegt. Zo denk ik bijvoorbeeld aan het dagboekslotje of het verdwenen dagboek. Toen je dat benoemde, dacht ik dat het een échte zoektocht zou worden, maar nu zei je er verder niet veel meer over. Daardoor verloor het wel zijn kracht in het verhaal en werd het betekenisloos. Dit heb je helaas met wat meer elementen gedaan, waardoor je verhaal voor mij soms wat oppervlakkig bleef. Ik zou je graag vragen willen stellen over het hoe en het waarom, maar de antwoorden gaf je niet – ook niet tussen de regels door. Misschien had je de nadruk iets meer van de gebeurtenissen af kunnen halen en meer kunnen leggen op jullie gedachten en gevoelens? Dat doe je al heel aardig, maar ik denk dat dit verhaal daar nog meer om vraagt.

Ik vind het bewonderenswaardig om te zien hoe jij met het verdriet van Eden hebt geprobeerd om te gaan, voor zover ik kan oordelen op het stukje dat je ons wilde vertellen.

Liefs,

Mij