Zie me, hoor me – Martine Glaser

De zeventienjarige Audrey doet een schokkende ontdekking. In eerste instantie vreest ze dat ze gek aan het worden is, of zouden het oude jeugdtrauma’s zijn die opeens naar boven komen? Eén ding staat vast: niemand mag het weten en zeker haar vriendje niet. Haar vader, die enkel het beste voor zijn dochter wil, stuurt haar naar een psycholoog, maar wanneer het te lang duurt en de resultaten naar zijn mening uitblijven, besluit hij een stapje verder te gaan en wil hij Audrey laten opnemen in een psychiatrische kliniek. Audrey ziet dat absoluut niet zitten en voelt dat er meer aan de hand is. Daarom besluit ze te vluchten naar haar grootouders in Spanje om zo het verhaal van Maite, het meisje in haar hoofd dat lang geleden in handen viel van de Spaanse inquisitie, volledig te begrijpen. Hoe meer ze Maite toelaat, hoe meer ze de controle over haar eigen leven verliest.

Zie me, hoor me is een interessant en bijzonder verhaal omdat de auteur heden en verleden combineert op een unieke manier. Ze laat Maite, een meisje dat probeerde te ontsnappen aan de inquisitie, haar verhaal vertellen vanuit Audrey, die in eerste instantie zelf niet goed weet wat er gebeurt, maar uiteindelijk probeert het verhaal van Maite te vervolledigen. Door deze bijzondere manier van perspectiefwissel blijft het boek over de hele lijn spannend en weet het de lezer continu te triggeren om verder te lezen.

Ook de opbouw en dosering vullen dit plaatje goed aan. Aan het begin van het verhaal volgt de lezer voornamelijk Audrey en Maite neemt stilaan meer en meer plaats in in haar gedachten. Enkel naar het einde toe mistte ik Audrey zelf een beetje en haar unieke band met haar psycholoog. Vooral het laatste deel van het boek verzwakt het sterke positieve gevoel dat ik had aan het begin van het verhaal. Op het eind gebeuren veel dingen te snel en te plotseling, waardoor het verhaal zijn gevoel voor realiteit deels verliest. De banden tussen de bepaalde personages ontstaan zo plotseling en lijken zich even plotseling te verdiepen, maar dat stuk krijgt de lezer niet mee waardoor dit als gemaakt aanvoelt. Dat is best spijtig want voor de rest is dit verhaal bijzonder sterk en kan je als lezer het boek niet wegleggen.

Hoewel het verhaal een mindere afwerking kent, doet dat weinig af aan de krachtige vertelstijl die Glaser hanteert. Een vlotte schrijfstijl in combinatie met een bijzonder boeiende uitwerking van het verhaal zorgen voor een boek dat zeker niet onopgemerkt voorbij mag gaan.