Dagboek van chihuahua – Do Van Ranst

Wat als de dieren echt konden praten, maar ze het gewoon niet doen?

Hufter, een zwart-witte langhaarchihuahua, geeft een unieke inkijk in zijn leven door een dagboek bij te houden. Wanneer hij wordt weggehaald bij Bente komt hij in een nieuw warm nest terecht bij Valentien. De nieuwsgierige Hufter gaat zich echter meer en meer vragen stellen bij zijn nieuwe thuissituatie en vooral bij het mysterieuze gedrag van zijn baasjes. Want wie is die zwijgzame Timber? En als hij de broer is van Valentien, waarom zijn die twee dan zo close? Is dat normaal voor broer en zus? Er hangt een vreemde spanning in de lucht tussen Valentien en Timber en een hond voelt zoiets. Gelukkig heeft Hufter één groot voordeel: hij kan handig gebruik maken van het feit dat niemand rekening houdt met een hond die op een bot ligt te kauwen en zo elk gesprek volgen. En dan blijkt dat niets is wat het lijkt…

Heerlijk wanneer een auteur het aandurft om in een young adult of roman voor volwassenen een dier aan het woord te laten. Deze unieke insteek maakt dat de lezer onmiddellijk nieuwsgierig wordt en Hufter is een heerlijk hoofdpersonage dat met de nodige humor de lezer graag laat kennismaken met de wereld zoals die eruit ziet door de ogen van een chihuahua. Zo slaagt Van Ranst er ook meteen in twee andere zware thema’s toe te laten: de pleegzorg en verslavingen. Hoewel dit niet meteen de meest voor de hand liggende combinatie is voor de leeftijdscategorie, slaagt de auteur erin een mooie balans te behouden tussen de humor van de geweldige Hufter en de problemen waar de andere personages mee te maken krijgen.

Op bepaalde momenten miste ik Hufter zelfs als verteller en vond ik dat de hond te weinig aan het woord kwam. Natuurlijk ligt dit ook aan het feit dat ik Hufter een heerlijk personage vind en dat zijn humor mij erg aansprak. Maar alle complimenten voor de auteur over de uitwerking van het verhaal. In eerste instantie krijgt de lezer het gevoel een doorsnee verhaal aan het lezen te zijn over een hond die van baasje verandert omdat er niet goed voor hem wordt gezorgd, maar al gauw legt de auteur laag per laag bloot en blijkt er veel meer achter elke stap en actie te zitten dan eerst werd vermoed. En dat is in een boek van nog geen 200 pagina’s met zeer veel precisie gedaan waardoor de lezer verwikkeld raakt in een web van vragen waar alleen maar meer vraagtekens bijkomen zonder antwoorden te vinden. En dat is precies wat dit boek nodig heeft.

Het dagboek van Hufter zal menig lezer aan het lachen maken, maar gaat toch de zwaardere thematiek niet uit de weg. Van Ranst is erin geslaagd hierin meerdere lagen te creëren waardoor de lezer geboeid blijft en de thema’s toch goed binnenkomen bij het publiek. Hoewel Hufter af en toe wat afwezig was, is hij een zeer bekwame gids doorheen dit verhaal.