Toen stond de wereld stil…

Vandaag maak ik ruimte voor iets heel anders. Geen recensie of aanbeveling over boeken, maar een warme oproep naar iedereen die dit leest. Vandaag deel ik een heel persoonlijk verhaal…

28 november 2016. Ik zat in mijn tweede bachelor Handelsingenieur en we sloten die maandag af met een les Frans. Het was een redelijk lange dag en moe, maar voldaan keerde ik terug naar kot (voor de Nederlandse lezers; ik zat op kamers). Ik werkte het standaard ritueel af: boeken uit mijn tas, jeans wisselen voor een joggingbroek, maar voor ik een comfortabele trui kon aantrekken, ging de deurbel. Daar stond mijn moeder, onaangekondigd voor de deur. Volledig tegen haar gewoonte in, zonder een sms’je te sturen, kwam ze langs. Maar wat nog ongewoner was, was haar betraande gezicht. Een koude rilling kroop over mijn rug en voor ik de kans had te reageren, sprak ze de woorden uit die mijn leven vanaf dat moment helemaal overhoop hebben gehaald: “Papa is dood.”

Mijn vader pleegde zelfmoord op maandag 28 november 2016 in de voormiddag. Er is sindsdien enorm veel veranderd in mijn leven op alle mogelijke vlakken; mijn vriendengroep, ons gezin en de familie, mijn blik op de wereld… Maar dat is niet waarom ik mijn verhaal vandaag met jullie deel.

Ik heb zelf ervaren hoe groot het taboe is dat bestaat rond depressie, zelfmoord en praten over hoe je je voelt. Mijn vader is een voorbeeld van hoe niet praten kan leiden tot een tunnelvisie en uiteindelijk tot een daad die het leven van heel veel mensen voorgoed verandert. Over het hoe, wat en waarom ga ik niet verder uitweiden, maar ik hoop dat iedereen die dit leest beseft dat die het verschil kan maken. Kijk naar de mensen om je heen. Kijk door hun masker heen en vraag af en toe aan je broer, zus of beste vriendin hoe het echt met hen gaat. En praat zelf. Laat je stem horen en vertel hoe jij je voelt. Ik weet dat ik de wereld niet kan veranderen, absoluut niet. Maar je kan wel de wereld van die ene persoon redden. En als we dat allemaal af en toe doen, is de wereld weer een stukje mooier…

Ik zou liegen als ik zeg dat er geen dag voorbij gaat dat ik er niet aan denk. Gelukkig zijn die dagen er wel, dat ik helemaal opga in het nu en blij ben met alles wat ik elke dag kan en mag doen, zoals mijn liefde voor boeken delen met jullie allemaal. Maar soms komt er een dag dat het gemis me plotseling volledig overvalt. Als een zware steen die de plaats van mijn hart inneemt en die ervoor zorgt dat ik bijna niets meer voel. Geen vreugde, geen blijdschap en zelfs geen verdriet: enkel gemis. Een leegte die niemand ooit zal kunnen opvullen en duizenden vragen die nooit beantwoorden zullen worden. Dus, alsjeblieft, praat. en luister. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik, door dit verhaal te delen, iets kan bijdragen aan het taboedoorbrekend werk dat zoveel mensen dagelijks verrichten: hulpverleners, psychologen, maar ook vrienden en familie.

Praat. Luister. En wees dat eerste nieuwe sprankeltje hoop dat het verschil kan maken.