Interview: Hilda Spruit

Vandaag geef ik graag het woord aan Hilda Spruit, auteur van Geestverwanten. Zij beantwoordde met enorm veel precisie en plezier mijn vragen!

Waaruit groeide de droom om een boek te gaan schrijven? Wilde je dit als kind al?Het was voor mij zeker als kind al een grote droom om een boek te schrijven, ik heb altijd schrijver willen worden en mijn grootste wens was dan ook mijn eigen boek vast te mogen houden. Als meisje van tien kroop ik vaak achter mijn vaders oude typemachine die in zijn kantoortje stond. Dat kantoortje lag achter onze witgoed winkel en mijn pa had daar speciaal voor mij een bureau ingericht. Samen met hem en gestimuleerd door hem, heb ik daar vele uren schrijvend doorgebracht. Wat een heerlijke tijd was dat. Natuurlijk zijn die verhalen nooit uitgegeven, maar de droom heeft mij nooit losgelaten. Twee manuscripten die ik schreef toen ik zestien was en vele gedichten zijn helaas zoekgeraakt in een verhuizing.

Waarom koos je het paranormale als thema?
Omdat ik wilde schrijven over iets waar ik bijzonder in geïnteresseerd ben en ook zelf de nodige ervaringen mee heb. Omdat mijn vader de gave had – waar hij overigens niet mee naar buiten trad – was het paranormale in ons gezin heel normaal. Mijn vader was een nuchtere man die zijn gave alleen gebruikte als het nodig was. Meestal wist hij alles, niet alleen van ons (mijn moeder, broers en mij), maar ook van vreemde mensen. Ik wist niet beter dan dat dat heel normaal was. Pas toen ik bij vriendinnen over de vloer kwam, kwam ik erachter dat het daar anders ging dan bij ons thuis. Niet dat ik nooit iets kon uitvreten zonder dat mijn vader het wist, integendeel, mijn twee broers en ik, mochten altijd veel meer dan onze vrienden en vriendinnen. Waarschijnlijk voelde hij altijd van tevoren wel aan wat goed zou gaan en wat niet en kregen we daarom een enorme vrijheid van onze ouders. Toen ik besefte dat mijn pa anders was dan andere vaders en ikzelf soms ook paranormale ervaringen begon te krijgen, ben ik er heel veel over gaan lezen. Daarnaast ben ik naar lezingen gegaan, heb beurzen bezocht, trainingen en opleidingen gevolgd en veel met helderzienden/mediums gesproken. Voor Geestverwanten kon ik uit vele bronnen putten.

Heb je veel research moeten doen? Hoe ging dat in zijn werk?
Ja, ik doe veel aan research. Ik vind dat niet alleen heel belangrijk, ik vind het ook nog eens heel leuk om te doen. Voor Geestverwanten heb ik veel contact gehad met Forensische Opsporing. Ik heb daar mijn eigen contactpersoon die mij veel heeft geleerd over politie- en rechercheprocessen. Daarnaast was (ben) ik vaak te vinden in de buurt van middelbare scholen en heb veel met jongeren gesproken, die mij hielpen om hun taal beter te leren kennen. Ook ben ik nog een hele dag naar Drachten gegaan om samen met mijn schrijfvader, Pieter Feller (auteur van o.a. de Kolletje kinderboekenreeks), mijn boek door te nemen. Pieter heeft mijn vanaf mijn eerste schrijfdag onvoorwaardelijk aangemoedigd en gesteund. Door hem heb ik heel wat fijne kneepjes van het vak geleerd. Voor het vervolg op Geestverwanten heb ik ook al de nodig research gedaan. Zo ben ik een weekeinde in Assen geweest, waar een groot deel van mijn boek zich afspeelt. Van politie en Forensische Opsporing krijg ik weer de nodige feedback en de rest vertel ik niet, anders zou ik teveel verklappen 😉

Stel dat je zelf Merthe bent en in dezelfde situatie verzeild raakt. Hoe zou je je daarbij voelen, wetende dat je over die gave beschikt? Zou je even dapper op zoek gaan naar antwoorden?
Ja, daar zou ik geen seconde over na hoeven denken. Er zijn nu eenmaal dingen waar je niet onderuit kunt. Ik zou daarnaast ongelooflijk nieuwsgierig zijn en die nieuwsgierigheid zou het winnen van de angst. In mijn leven ben ik altijd bestempeld als iemand die zich ergens in vastbijt en doorvecht tot het is zoals het zijn moet. Als mij op die leeftijd zoiets zou overkomen, denk ik dat ik me net zo zou voelen als Merthe.

Waaraan erger je je als je zelf een boek leest of tijdens het schrijven?
Taalfouten, ofwel slecht geredigeerde boeken. Hoewel ik erbij moet zeggen dat de laatste fout in welk boek dan ook vast nog gevonden moet worden. Want ik denk dat geen enkel boek foutloos is. Maar boeken die vol met fouten staan, die gooi ik zo aan de kant, daar erger ik me groen en geel aan. Ik blijf erbij en zeg het ook altijd tegen collega-auteurs en -uitgevers: bezuinig nooit op je redactie!

Heb je zelf ervaring met gebeurtenissen? Bijvoorbeeld het aanvoelen van gebeurtenissen, weten dat er iets slechts gaat gebeuren…
Ja, daar heb ik, zoals je hierboven al kon lezen, wel een aantal ervaringen mee. Bijvoorbeeld: We brachten een paar jaar geleden een bezoek aan de Hooverdam in Arizona en kregen er een rondleiding. Sommige ruimtes waar we doorheen liepen, bezorgden me koude rillingen. Toen ik de gids ernaar vroeg, bleken er op die stukken tijdens de bouw van de Dam dodelijke ongelukken gebeurd te zijn. Een ander voorbeeld: Ergens in Geestverwanten ziet Merthe rookslierten om zich heen dansen. O.a. dat is een ervaring uit het boek die ik zelf heb meegemaakt. Op mijn 21^e overleed mijn moeder bij een noodlottig ongeval. Ruim een week voordat het gebeurde wist ik dat ik iemand die dicht naast mij stond zou gaan verliezen. Ik wist alleen niet wanneer en ook niet wie. Dat was overigens een vreselijke tijd. Meestal kan ik dat soort gevoelens pas later plaatsen. Dit zijn maar enkele voorbeelden van de vele. Ik weet overigens zeker dat iedereen wel eens bepaalde voorgevoelens heeft die pas later op z’n plek vallen.

Wil je je lezers een les meegeven met dit boek?
Nee. Zelfs het glaasje draaien hoeft men voor mij niet te laten. Iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid. Ik kan alleen maar laten weten hoe ik erover denk en hoe mijn lezers ermee omgaan is geheel aan hen. Ik hoop wel mee te geven dat er meer is tussen hemel en aarde en dat mensen elkaar nodig hebben en met respect met elkaar om moeten gaan (hoewel ik een hekel aan het woord moeten heb).

Werk je aan een nieuw boek? Kan je daar al iets over vertellen?
Een vervolg op Geestverwanten is zeker in de maak: het wordt een roman die zich afspeelt rondom dezelfde hoofdpersonen als in Geestverwanten, met eveneens een fikse paranormale lading. Ik ben geen serieschrijver en wil dat dit boek, net als Geestverwanten, als stand-alone roman gelezen kan worden. Of ik er al iets over kan vertellen, eh … nou vooruit: Merthe wordt opnieuw bezocht door geesten die iets van haar willen, maar of ze daar nu zo blij mee is … Gelukkig wordt ze weer bijgestaan door haar vriendinnen en het medium Margreet van Oosten. Ook inspecteur Troelstra kruist opnieuw haar pad. Zonder het zelf te beseffen heeft Merthe iets voor hem in petto waarmee hij het zwaar te verduren krijgt. Het wordt in ieder geval weer heel spannend. O ja, voordat ik het vergeet: Merthe wordt ook verliefd op een jongen die iets heel bijzonders voor haar zal doen, iets wat ze nooit meer zal vergeten. Verder gaan we in de roman kennismaken met het bandstemmen fenomeen, ofwel contacten leggen met overledenen via radiogolven.

Met liefs, Hilda