Op een dag ben je dood – Anouck Meier

Een mensenleven is belachelijk kort. En als je een vrouw bent, dan wordt de helft van dat leven voor jou gevuld met andermans verwachtingen. Niet gek dat je leven drukdrukdruk aanvoelt en dat je amper aan jezelf toekomt. Volgens de standaardrecepten van time management moet je dan maar wat vroeger opstaan of efficiënter te werk gaan. Maar tijdsdruk komt voor een groot deel van buitenaf: van hustle culture en van de seksistische verwachting dat moeders werken alsof ze geen kinderen groot te brengen hebben en moederen alsof ze geen carrière hebben. Je eigen tijd weer voor jezelf opeisen, dat is je denkbeelden herzien, stoppen met pleasen, grenzen stellen en jezelf centraal zetten. Dit boek pleit voor niets minder dan een tijd-revolutie, die jij mee kan helpen ontketenen. Het resultaat? Een compleet andere beleving van je tijd, waardoor je bewust en met volle teugen van je ene kostbare leven kan genieten.

Ik heb een beetje een haat-liefdeverhouding met deze soort boeken binnen non-fictie. Sommige lezers noemen het zelfhulpboeken (wat misschien een ongelukkig gekozen term is), maar in 90% van de gevallen komen ze op hetzelfde neer. Daarbovenop krijg je in die boeken inzichten die je eigenlijk zelf al had en heeft het boek je dus weinig nieuws gebracht. Gelukkig is Op een dag ben je dood wat dat betreft toch anders.

Meier neemt het hele boek lang geen blad voor de mond en is eerlijk, maar het fijne aan haar boodschap is dat ze die opdeelt in een deel dat je zelf in de hand hebt (hoe je naar tijd kijkt, de onrust van je inwendige stem, etc.) en een deel dat gecreëerd wordt door de maatschappij waarin we leven en het gezin waarin we opgroeien. Je kan dus leren om je grenzen beter aan te geven en te stoppen met pleasen, maar weet je ook waar het vandaan komt? Heb je al eens stilgestaan bij de vaste gewoontes en idealen die er vanaf je geboorte zijn ingebakken of die je in je gezin en werkomgeving hebt overgenomen? Meier geeft op dat vlak heel boeiende inzichten, die de lezer wellicht soms confronteren, maar ook informeren.

Het laatste kwart van het boek vond ik minder interessanter. Hier werd de herhaling voelbaar en verdween de originele insteek die Anouck Meier doorheen het verhaal eerder wel wist vast te houden. Gelukkig blijft er veel overeind om te lezen, uit te leren en eens naar je eigen leven te kijken.

Op een dag ben je dood was voor mij zeker een eyeopener. Op de juiste momenten heel hard en confronterend, maar ook informerend en inspirerend om zelf met een kritisch oog naar je eigen leven, je gezin en je werkomgeving te kijken en te kijken waarom je bepaalde dingen doet. Maar vooral om te bepalen waarom je over je eigen grenzen heen gaat en wat je daaraan kan doen. Een aanrader dus!