Zijn banaan – Penelope Bloom (Valérie)

Natasha is businessjournalist en brokkenpiloot eerste klas. Met haar loon kan ze nauwelijks de huur van haar appartement in New York betalen en ondanks het feit dat ze een goede journaliste is, loopt er op de één of andere manier altijd wel iets fout waardoor ze enkel de slechtst betaalde en meest ondankbare reportages mag maken.

Als haar baas haar vraagt om als stagiaire te infiltreren in Galleon Enterprises en op zoek te gaan naar sappige verhalen over zowel het bedrijf als CEO Bruce Chamberson, grijpt Natasha deze kans met beide handen.
Maar al op de eerste dag loopt het bijna mis. Bruce Chamberson is alles wat Natasha niet is. Hij is razend knap, stinkend rijk en angstaanjagend gestructureerd. Als Natasha in afwachting van haar sollicitatiegesprek de kantine van Galleon Enterprises op zijn kop zet, is Bruce zo van zijn stuk gebracht, dat hij Natasha zonder nadenken aanneemt.
Bruce ontdekt echter al snel dat zijn plannetje om Natasha te straffen voor het voorval in de kantine ook minder gestructureerde en af en toe haast destructieve gevolgen heeft. Bijgevolg zet Natasha het leven van de CEO helemaal op zijn kop en vreemd genoeg, lijkt hij dat niet eens zo vreselijk te vinden…

Zijn banaan is het eerste deel in de Verboden vruchten-serie. Het is grappig, herkenbaar en eenvoudig, kortom het is ‘real’. Is dit hoogstaande lectuur? Nee, maar dat hoeft ook niet. Het is net door zijn eenvoud en herkenbaarheid dat het zo vlot wegleest en je af en toe rode oortjes bezorgt.

Je kan het verhaal beschouwen als chicklit maar ik ben er van overtuigd dat mannen er even goed van zouden kunnen genieten, al zullen ze dat waarschijnlijk niet snel toegeven. Ik zou het met plezier cadeau doen aan een vriend of partner, uiteraard met een banaan met een strikje er rond erbij, fun verzekerd! (knipoog)

Zoals de titel en de omslag onder andere al doen vermoeden, zijn er ook enkele passages waar je het spontaan een beetje warmer van krijgt. Erotisch schrijven is niet eenvoudig. Penelope Bloom schrijft echter ongegeneerd verder waar menig auteur al lang gestopt zou zijn. Elke scène wordt langzaam en onverbloemd opgebouwd tot een (literair) hoogtepunt en dit zonder vulgair te zijn.

Als ik één puntje van kritiek mag geven, dan heb ik me wel enorm gestoord aan de vele type- en spelfouten, maar dit doet uiteraard geen afbreuk aan het verhaal zelf.

Verder heb ik ondertussen mijn tanden al in het tweede en derde deel gezet die een even groot ‘feel good-gehalte’ hebben!