Waarom het mama geen zak kan schelen – Gill Sims (Marloes)

De derde in reeks… vernieuwend? Anders?

 Vernieuwend is niet het juiste woord wanneer je spreekt over het derde boek van Gill Sims in de reeks Waarom mama. Het boek Waarom het mama geen zak kan schelen volgt de eerdere Waarom mama drinkt en Waarom mama vloekt op en gaat wederom over moeder Ellen.

Moeder Ellen is het zat. Nadat ze Simon betrapte op vreemdgaan, besluit ze dat het welletjes is. Nog even probeert ze relatietherapie, maar wanneer ook dat niet echt lijkt te baten, wil ze nog maar één ding: scheiden. Samen met zoon Peter en dochter Jane vertrekt ze naar het o-zo-idyllische huisje. Helaas blijkt het leven als alleenstaande vrouw, met twee puberkinderen in een toch-niet-zo-idyllisch huisje minder rooskleurig dan vooraf gedacht. Ellen moet opnieuw een balans in haar toch wel turbulente leven zien te vinden en ook dat gaat niet zonder slag of stoot.

Wie de eerste twee boeken van Gill Sims gelezen heeft, komt in een warm bad terecht. De schrijfstijl van Sims is herkenbaar: simpel, rechttoe rechtaan en bij vlagen zeer humoristisch: ‘OK. Ik heb ze negen maanden met me meegesleurd, mijn edele delen zijn verwoest toen ik ze op de wereld zette, ik heb hun kontjes afgeveegd en ze in mijn decolleté laten kotsen, hun tranen gedroogd, ze leren fietsen, pleisters op ze geplakt wanneer ze van hun fiets waren gevallen, als onbetaald chauffeur, kok en flessenwasser gediend, hun grillen doorstaan, en dan kunnen ze niet eens even de moeite nemen om hun vingers een paar keer meer te bewegen om een fatsoenlijk antwoord in te tikken?’

Voor de rest lijkt Sims in eerste instantie het klassieke man-vrouwverhaal te verkiezen. Na de eerste twee delen waarin de lezers konden zien hoe de relatie tussen Simon en Ellen niet altijd even goed was, komt het in het derde deel tot de climax: de twee gaan scheiden. Vervolgens ziet de lezer een klassiek beeld. De vrouw moet al haar geld inzetten om het huishouden, de kinderen en het huis te kunnen behouden, terwijl de man de kinderen ‘af en toe’ bij zich heeft en slechts ‘zijn deel’ betaald. De vrouw wil niet verder met de man, maar ziet bijna groen van jaloezie wanneer ze haar bijna-ex op social media de indruk ziet schetsen aan het daten te zijn. Daarop besluit de zelf de stoute schoenen aan te trekken en zich – al dan niet succesvol – op het dateterrein te begeven.

Ook Sims volgt dit patroon. Ellen voldoet bijna volledig aan het hierboven geschetste plaatje, waardoor de lezer vanaf de eerste bladzijde in kan vullen hoe het verhaal gaat verlopen. Voeg daar een lading algemene puberproblemen aan toe en Waarom het mama geen zak kan schelen is voor 80% gevuld.

Toch is de roman van Sims wél aantrekkelijk. De humor van Ellen en haar toch wel zwart-witte wereldbeeld werken aanstekelijk en al snel sla je als lezer de bladzijden van Ellens verhaal achter elkaar om. De plotontwikkelingen volgen elkaar snel op waardoor het verhaal geen moment saai lijkt te worden en de hoge dosis leedvermaak (zowel bij Ellen als bij de pubers of bij vriendin Hannah) maakt het verhaal helemaal af: ‘Als antwoord trok ik mijn shirtje omhoog en toonde ik mijn gehavende buik. Ze schrokken maar herpakten zich al snel weer. ‘Het is oké, echt’, zei Sam. ‘Het ziet er inderdaad een beetje uit als een ongebakken focaccia.’ Zei Colin belangstellend. ‘Die zwangerschapsstriemen zijn net als die kleine gaatjes boven op de focaccia.’’