Rosie hartje Jack – Mel Darbon

Als Rosies vriendje Jack door het lint gaat op school, wordt hij geschorst en kan ze hem plots niet meer zien. Dat is erg moeilijk te vatten voor Rosie. Rosie heeft het syndroom van Down en Jack heeft bij de geboorte een hersenbeschadiging opgelopen. Daarom kan hij soms erg boos worden als iets niet lukt, of als hij door zijn omgeving niet begrepen wordt. Maar Jack maakt Rosie sterk, hij maakt haar Rosie! Rosie mist Jack heel erg, en op de koop toe antwoordt hij niet op haar berichtjes.
Zou hij niet meer van haar houden? Twijfels steken de kop op en Rosie wordt steeds verdrietiger. Het is al bijna kerstmis, maar niets is hetzelfde zonder Jack.
Als Rosie een ruzie tussen haar ouders opvangt, wordt meteen duidelijk wat er gebeurd is: papa heeft de brieven van Jack achtergehouden omdat hij vindt dat Jack een slechte invloed op haar heeft, en omdat hij bang is dat Jack haar tijdens één van zijn woede-uitbarstingen pijn zou doen. Maar Jack zou haar nooit pijn doen! Bij Rosie wordt Jack juist rustig.
Boos en verdrietig besluit ze om Jack zelf te gaan zoeken. Dat is het begin van een zoektocht die een rollercoaster aan gebeurtenissen en emoties in beweging brengt, en die Rosie dingen laat doen die niemand ooit voor mogelijk gehouden had, ook zij niet.

Rosie hartje Jack is een prachtig verhaal dat voor een kettingreactie van emoties zorgt. Het maakt ons zowel aan het lachen als aan het huilen, het doet de woede oplaaien in ons binnenste, maar het laat ons even goed in een hoekje wegkruipen van (plaatsvervangende) schaamte.

Jongeren met het Syndroom van Down hebben vaak dezelfde dromen en verwachtingen als jongeren zonder beperking. Ze willen ook zelfstandig zijn, verliefd worden, werken, een gezin,…

Ouders die hun kinderen met veel zorg en liefde omringd hebben, vinden het in het algemeen al niet gemakkelijk om hun kinderen naarmate ze ouder worden meer vrijheid te gunnen. Dat komt uiteraard omdat ze hen willen beschermen. De maatschappij kan hard zijn, en de reacties tegenover personen met een beperking zijn vaak onaanvaardbaar: neerbuigend, grof, kwetsend, gemeen… Gelukkig zijn er ook lieve en behulpzame mensen die Rosie helpen om de juiste route of het juiste perron te kunnen vinden in het Londense metronetwerk en daar buiten.

Wij volgen het verhaal van Rosie vanuit haar standpunt, en dan is het moeilijk om niet boos te worden op haar vader. De papa wordt een beetje de boeman. Hij is de oorzaak dat Rosie zelf op zoek gaat naar Jack, terwijl hij zijn dochter alleen maar wou beschermen.

Als je vriendje de boel kort en klein slaat op school, dan zal geen enkele ouder blij zijn met zo’n schoonzoon. Maar de sleutel tot de oplossing is het zoeken naar de oorzaak van Jack zijn gedrag. Een bepalende factor is het feit dat Jack een beperking heeft waardoor hij gevoelens moeilijker kan plaatsen en uiten. Maar dat is zeker niet de enige oorzaak. In het verhaal merk je dat de omgeving helemaal fout reageert op Jack! En dat vind ik nu net zo goed bedacht van Mel Darbon, want dat is precies hoe het er in de realiteit ook aan toe gaat, en dat maakt alles alleen nog maar erger. De politie sleept Jack geboeid uit de school alsof hij een gevaarlijke crimineel is, en de directeur brult tegen hem… Niet bepaald iets waar je als jongere met emotionele blokkades rustig van zou worden, toch?

Maar als we verder lezen, merken we dat Jack recent zijn oma verloren heeft. Dat verklaart meteen een veel groter deel van zijn gedrag. Jack heeft verdriet en gaat dus door een rouwproces. Hij weet niet goed hoe hij met deze mix van gevoelens en emoties moet omgaan en dan kan een kleine aanleiding voldoende zijn om van een relatief onschuldige doch pittige cocktail plots een gevaarlijke molotovcocktail te maken. De inhoud: opgekropte woede, frustraties, onmacht, pijn en verdriet. Een zeer ontvlambare combinatie dus.

Rosie zelf is het toonbeeld van wilskracht en doorzettingsvermogen! Ze gaat tot het uiterste om haar Jack terug te vinden. Ook al zit het vaak tegen, ze blijft de moed er in houden, want ze heeft er letterlijk álles voor over om haar doel te bereiken. We kunnen allemaal nog iets leren van Rosie!
Mensen met een beperking worden dan ook regelmatig onderschat. Ze kunnen vaak veel meer dan wij denken!

Het gedeelte over Janek, Lisette en Courtney vond ik moeilijk om te lezen. Het idee dat je kind in zo’n situatie terecht zou kunnen komen is angstaanjagend. Ik kreeg er meteen een beklemmend gevoel van in mijn borst! Tijdens deze hoofdstukken werd ik onrustig. Ik wou ze het liefst zo snel mogelijk achter de rug hebben, maar je weet natuurlijk niet hoelang ze duren… Dus je raapt al je moed bij elkaar – net zoals Rosie – en je hoopt op het beste.

Mel Darbon heeft een zeer realistisch boek geschreven dat ik aan iedereen aanraad!
Ik vind het ook echt een meerwaarde dat het geschreven is in de spreektaal van iemand met Down Syndroom of met een andere beperking (zoals Jack). Hierdoor kan je je nog beter inleven in de personages.

Ook het omslagbeeld met de kleurrijke treinen is erg toepasselijk!