Niet roze – Floortje De Backer & Michiel Van Thillo (Marloes)

Maandag met meer dan letters: Stoer.. en toch roze?

 In de leeswereld domineren de boeken. Kinderboeken, Young Adultboeken, thrillers, romans, detectives, science fiction, oorlogsboeken; iedereen heeft er vast wel een paar thuis liggen. Boeken vol letters, hoofdstukken en delen. Echter, de leeswereld kent ook een andere kant. De boeken waarin tekst en beeld gecombineerd worden. Maandag met meer dan letters staat in het teken van deze boeken: graphic novels, geïllustreerde dichtbundels, prentenboeken en meer! Vandaag: Niet roze.

‘Roos houdt NIET van roze.
Want roze is voor meisjes die giechelen’… Tenminste, als je het algemene beeld mag geloven. Wanneer dit klopt, heeft Roos een probleem. Maar is het wel zo? In Niet roze, een boek dat tot in de puntjes voorzien is van roze details, van Floortje De Backer & Michiel Van Thillo, maakt de (voor)lezer kennis met Roos en haar stoere leven.

Het verhaal gaat over – hoe kan het ook anders – Roos. Met fluorescerend roze letters vertelt ze haar verhaal: ‘Ik ben Roos en ik ben boos!’ Roos is boos, omdat alle spullen voor meisjes roze zijn. Zij vindt roze echter maar stom. Het is tuttig en dat is zij niet. Zij is stoer, zij is blauw, zij is groen. Zelfs zus Sam kan daar niets aan veranderen, toch?

Het prentenboek van De Backer en Van Thillo valt direct op door de prachtige, maar drukke tekeningen. Alleen de omslag van het boek al geeft de lezer voldoende ‘kijkmateriaal’ voor de hele avond. Het moge dan ook direct duidelijk zijn: dit boek is niet voor de jongste lezer. Wie het boek vervolgens opent, ziet pagina’s die minimaal even druk zijn. Van alles komt voorbij: een piratenschip, een kasteel, doodshoofden, honden met pijl en boog of een verdwaalde Viking. Steeds weer hanteert Van Thillo een andere basiskleur: variërend van blauw tot groen tot de in Roos haar ogen gruwelijke kleur roze. Dit blijkt een zeer goede keuze. Doordat de pagina’s op zichzelf niet heel veel verschillende kleuren bevatten, neemt de ‘drukte’ af. Als luisteraar kun je je op die manier iets beter concentreren op de tekeningen.

En dat is maar goed ook, want die tekeningen zelf verdienen alle aandacht. Van Thillo spaart de lezer niet: elke tekening is zo vol dat het voor de lezer af en toe heel moeilijk is ‘te beginnen met kijken’. Het vormt dan ook een scherp contrast met de tekst van De Backer. Als een gemakkelijk rijmend gedicht wordt het verhaal over Roos verteld.

Het gevolg is dat slechts weinig woorden gebruikt worden voor het gehele verhaal. Enerzijds is dat positief: het verhaal vertelt makkelijk en laat veel ruimte voor het bespreken van de tekeningen. Anderzijds biedt het weinig houvast en dat is af en toe lastig. Zo lijken er gaten in het verhaal te zitten, die alleen een geoefend luisteraar gemakkelijk kan vullen door de tekeningen expliciet te koppelen aan het geheel.

Wel is de tegenstelling tussen Roos en haar zusje Sam interessant. Waar Roos overduidelijk stoer is, met haar helm, haar zwaard en haar ooglapje, is Sam eerder het ‘meisjemeisje’ voor wie Roos zo bang is. Ze draagt een jurkje, heeft een feeënstokje en kleurt wél met roze. Gelukkig brengt De Backer het tweetal in het verhaal samen en brengt daarmee een prima boodschap. Roze is ook stoer en spannend.

Niet roze is het boek voor iets oudere prentenboeklezers die wel van een uitdaging houden. Voor jongens én meisjes; De Backer en Van Thillo maken korte metten met het ‘roze voor zachte meisjes’.