Kom je spelen? – M.J. Arlidge (Marloes)

Spannend tot het einde

 Wie M.J. Arlidge een beetje kent, is ongetwijfeld bekend met inspecteur Helen Grace en al haar avonturen. Iene miene mutte was het debuut over deze vrouw, waarna vele verhalen volgden. Met Kom je spelen? slaat Arlidge een andere weg in. De lijvige thriller gaat niet over Helen Grace. Nee; deze keer bevat het het verhaal van velen en wordt daarmee fris en fruitig!

Arlidge begint zijn verhaal met Adam, nadat hij een onduidelijk eerste hoofdstuk neergezet heeft waarmee hij direct spanning oproept. Adam is forensisch psycholoog en komt met enige regelmaat in Cook County Jail. Op een dag ontmoet hij daar de minderjarige Kassandra (Kassie) Wojcek. Zij zit in de cel, nadat ze Jacob lastig had gevallen: ‘Ik wilde hem… waarschuwen.’
Niet lang daarna wordt Jacob in zijn huis aangevallen door een man met een bivakmuts. Even later wordt hij vermoord aangetroffen in een auto. Kassie, net vrijgelaten, wordt opgepakt als mogelijke dader. Zij had zijn dood immers voorspeld. Is ze echter wel zo schuldig? Een onderzoek dat later een race tegen de klok zal blijken, wordt ontketend.

In de start van Kom je spelen? mist de thriller kracht. De uiterst interessante Kassie komt te weinig aan het woord, waardoor haar stem vervaagt. Haar mysterieuze gedachtegangen en gedragingen intrigeren vanaf de eerste letter, maar lange tijd krijgt die kant van het verhaal weinig kans. Bovendien is het scala aan andere personages dat het woord krijgt veel te groot. Bij schering en inslag wisselt Arlidge van verteller of voegt hij ineens een perspectief toe – bijvoorbeeld na 90 bladzijden naar Aaron of na 243 bladzijden naar Madeleine – waardoor hij het verhaal opbreekt in kleine stukken. Waar dit enerzijds natuurlijk zorgt voor spannende cliffhangers, brengt het vooral in het begin nadelen met zich mee: de ogenschijnlijke willekeur aan opgevoerde sprekers verwart en het verhaal krijgt een erg fragmentarisch gehalte.

Gelukkig vormt de toegankelijke schrijfstijl van Arlidge de reddingsboei. Het verhaal is, ondanks alle wisselingen, toegankelijk en trekt je aandacht. Dit komt grotendeels door personage Kassie. Haar gedragingen en gedachtegangen zijn wezenlijk anders dan die van de toch wel clichématige psycholoog of andere personages. Bovendien voegt Arlidge een dosis gruwelijkheid toe die menigeen zal bekoren. De thriller wordt op die manier een boek dat je steeds moeilijker aan de kant kunt leggen.
Helpend daarbij zijn de talloze zijlijntjes die gaande weg het verhaal ontstaan, die het verhaal op hun eigen manier verrijken. Naast het verhaal van de moorden, krijgt de lezer te maken met de zwangere vrouw van Adam en haar problemen en krijgt hij een en ander mee van de achtergronden van de toekomstige slachtoffers. Naarmate de plot vordert, krijgt Kom je spelen? trekken van een echte pageturner.

Hoewel Arlidge de spanningsopbouw zeer goed uitbalanceert en gestaag en vol cliffhangers en spannende plotwendingen toewerkt naar een bijzonder climax, heeft het verhaal hier en daar van die ‘kabbelmomentjes’. Toch lijkt dit het verhaal niet echt pijn te doen; de spanning en de goed uitgezette plot maken dat je door wilt lezen.

Zoals Arlidge betaamt; het einde vormt de perfecte climax. Ook Kom je spelen? kent een afsluiting als alle eerdere thrillers: spannend, snel en bij vlagen gruwelijk. Perfect leesvoer voor wat avondjes gruwelen.