Ik ken je nog – Alice Fokkelman (Marloes)
Pesten verleer je nooit, toch?
Het is 1986 wanneer Wessel zijn buurmeisje Manon opsluit in een kast. Het lijkt een onschuldige daad, maar al snel blijkt anders. Alice Fokkelman debuteert met Ik ken je nog bij Xander Uitgevers. In haar thriller bespreekt ze het verhaal van Manon; de vrouw die opnieuw kennismaakte met haar jeugdpester.
De lezer maakt na een paar bladzijden opnieuw kennis met Manon. Ze is volwassen, woont samen met Jasper en heeft een dochter: Lotte. Wanneer haar geliefde buurvrouw, Suus, emigreert, is Manon lichtelijk van de kaart. Ze heeft het gevoel dat ze alleen achterblijft. Dit gevoel groeit wanneer ze kennismaakt met haar nieuwe buren. Tot haar grote schrik komt Wessel, haar oude buurjongen, tegenover haar wonen. Erger is nog dat Jasper goed met de nieuwe buren lijkt te kunnen en dat dochter Lotte super goed overweg kan met buurkind Fleur. Manon blijkt letterlijk alleen op de wereld te staan in haar strijd tegen Wessel. Toch lijkt er iets niet pluis.
Na een erg voorspelbaar begin van Ik ken je nog hoop je als lezer dat Fokkelman een vernieuwende of op zijn minst interessante verhaallijn kiest. Echter, in grote lijnen kom je bedrogen uit. De thriller hangt van voorspelbare gebeurtenissen aan elkaar, en bevat tal van clichés. Zo gaat Manon steeds meer drank drinken, informeert ze de lezer middels herinneringen over de pesterijen en lopen relaties – compleet voorspelbaar – op de klippen. Tegelijkertijd maakt het verhaal, zeker tegen het einde van de thriller, bijzondere en soms zelfs bizarre wendingen en sprongen. Dit maakt het verhaal bij vlagen onaannemelijk en zorgt er tegelijkertijd voor dat de thriller elke vorm van diepgang verliest.
De achterdochtigheid van Manon redt het verhaal niet: ‘Ik zie een vrouw uit het huis van Wessel komen. Zijn vrouw? Ze is tenger, met donker, lang krullend haar.’ Vanaf het begin lijkt haar gedrag overtrokken en lijken haar conclusies uit de lucht te komen vallen. Ondanks het feit dat zij de hoofdpersoon is van het verhaal, kun je niet heel goed met haar meeleven. De oorzaak hiervan lijkt te liggen in het feit dat ze te overdreven lijkt te reageren. Als lezer twijfel je aan de betrouwbaarheid van haar perspectief, iets wat het verhaal enigszins interessant maakt. Ander positief punt is haar enorme jaloezie. Dit werkt, afgezet tegen het achterdochtige dat tot vervelends toe doorzingt, aanstekelijk en nodigt uit tot lezen.
Tegen het einde van de roman komt de aard van het beestje naar boven en verschijnt langzaam het werkelijke verhaal: depressie, angsten en geheimen. Het blijkt een concept dat uitermate interessant is, maar vrijwel geheel onbelicht achterblijft. Bovendien komt de oplossing van het probleem té plotseling, wordt het gehele verhaal té snel afgerond en past het slot in de clichés van de clichés. Fokkelman had hier meer kunnen betekenen. Een kleine uitwerking van de thematiek, waarbij personages en onderwerpen diepgang kregen en 3D werden, zou Ik ken je nog sterker maken. Nu blijft het een aantrekkelijk beschreven verhaal dat zelf naar spanning moet zoeken. Een aantrekkelijke schrijfstijl kan dit zelfs niet geheel redden. Ik ken je nog zorgt echt wel voor een avondje vermaakt, maar valt voor mij buiten het rijtje ‘goede thrillers’.
